SS-Standartenoberjunker

SS-Standartenoberjunker – najwyższy stopień wojskowy noszony przez kandydatów na oficerów w wojskach Waffen-SS[1]. Jego polskim odpowiednikiem jest stopień starszego sierżanta podchorążego[1]. Niższym stopniem był SS-Standartenjunker (sierżant podchorąży)[1].

Kandydat na oficera Waffen-SS (Führerbewerber − FB) miał prawo noszenia na naramiennikach dwóch belek. Po przejściu 4-miesięcznego szkolenia podstawowego i uzyskaniu stopnia podchorążego (Führeranwärter − FA) i tytułu SS-Junker (który odpowiadał randze SS-Unterscharführera), był następnie zobowiązany do uczestnictwa w półrocznym kursie dla dowódców wojskowych, kończącym się promocją na SS-Standartenjunkera (odpowiednik stopnia SS-Scharführera). Po kolejnych 6 miesiącach kursu kandydat otrzymywał awans na SS-Standartenoberjunkera (stopień odpowiadający SS-Hauptscharführerowi). Awans oficerski na SS-Untersturmführera następował po minimum 2 miesiącach służby w jednostce frontowej.

SS-Standartenoberjunker miał prawo nosić oficerski sznur przy czapce, oficerską klamrę do pasa oraz obszycie kołnierza wykonane aluminiową nicią[2].

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c Patrick Agte, Michael Wittmann - najskuteczniejszy ..., s. 243.
  2. Dienstgrade der SS. [dostęp 2019-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-18)].

Bibliografia edytuj

  • Patrick Agte, Michael Wittmann - najskuteczniejszy dowódca czołgu w drugiej wojnie światowej oraz Tygrysy z Leibstandarte SS Adolf Hitler, tom I, Oficyna Wydawnicza FINNA, Gdańsk 2010.