Senno
Senno – nieistniejąca już dziś wieś położona na wschód od Bussecza, na północ od klasztoru świętokrzyskiego.
Odmiany nazwy pisowni w źródłach,położenie geograficzne. edytuj
W roku 1369 merica Senno, w roku 1476 Sennow, Dąbrowa lub opustoszała osada w powiecie sandomierskim [1].
Własność edytuj
Duchowna - klasztor świętokrzyski
Lokacja, związane z nią urządzenia i osoby edytuj
W roku 1369 posiadłość Zerzęcin rozciąga się od kopców granicznych klucza łagowskiego do granicy Ratajów obecnie Wólka Milanowska, stąd, wraz z dąbrową Zerzęcin, do ścieżki lechowskiej (wziętej od nazwy miejscowości Lechów) między dąbrowami Senno i Citanika (Kodeks Małopolski. III 830) Od roku 1476 patrz historia Bussecz [1].
Pierwotnie Senno mogła to być osada, z której, po najazdach tatarskich i Litwinów w drugiej połowie XIII wieku, pozostała tylko nazwa dla porównania Wolnizna Berstana, oraz Raszkowice.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Marek Derwich, Materiały do słownika historyczno-geograficznego dóbr i dochodów dziesięcinnych benedyktyńskiego opactwa św. Krzyża na Łysej Górze do 1819 r., Wrocław: Pracownia Badań nad Dziejami Zakonów i Kongregacji Kościelnych (Larhcor) w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, 2000, ISBN 83-904219-4-1, OCLC 839064255.