Siemierenki (biał. Семярэнкі; ros. Семеренки) – wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie mostowskim, w sielsowiecie Gudziewicze.

Siemierenki
Семярэнкі
Семеренки
Państwo

 Białoruś

Obwód

 grodzieński

Rejon

mostowski

Sielsowiet

Gudziewicze

Populacja (2009)
• liczba ludności


36[1]

Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, po lewej znajduje się punkt z opisem „Siemierenki”
Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego
Mapa konturowa obwodu grodzieńskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Siemierenki”
Ziemia53°25′40″N 24°05′44″E/53,427778 24,095556

Należały do ekonomii grodzieńskiej. W dwudziestoleciu międzywojennym wieś i folwark leżał w Polsce, w województwie białostockim, w powiecie grodzieńskim, w gminie Gudziewicze[2].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku:

  • wieś zamieszkiwało 162 osoby, 1 była wyznania rzymskokatolickiego a 161 prawosławnego. Jednocześnie 149 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 13 białoruską. Było tu 31 budynków mieszkalnych
  • ówczesny folwark zamieszkiwało 47 osób, 37 było wyznania rzymskokatolickiego, 3 prawosławnego a 7 mojżeszowego. Wszyscy mieszkańcy zadeklarowali polską przynależność narodową. Było tu 6 budynków mieszkalnych[3].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Obrębszczyźnie i parafii prawosławnej w Gudziewiczach.

Podlegała pod Sąd Grodzki w Indurze i Okręgowy w Grodnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Gudziewiczach[4].

Przypisy

edytuj
  1. Liczby ludności miejscowości obwodu grodzieńskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Baza Miejscowości Kresowych. [dostęp 2019-10-05]. (pol.).
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 5, województwo białostockie, 1924, s. 35.
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1531.

Bibliografia

edytuj