Siodło madziarskie

Siodło madziarskie – podobne było do tego używanego przez Awarów.

Jego szkielet tworzyły łęki, przedni i tylny, oparte na drewnianych ławkach ułożonych wzdłuż końskiego grzbietu. Całość pokryta była skórą. Dzięki takiej konstrukcji koń i jeździec o wiele mniej się męczyli i byli zdolni do pokonywania olbrzymich odległości. Strzemiona madziarskie były gruszkowatego kształtu z wygiętą łukowato przystosowanej do miękkiej podeszwy buta. Podobnie jak siodła były misternie zdobione.

Dla porównania ewolucja siodła zachodnioeuropejskiego szła w kierunku stopniowego powiększania wysokości łęków, co doprowadziło do powstania solidnych oparć pewnie utrzymujących ciężkozbrojnego jeźdźca. Dlatego strzemiona rycerskie były masywne, miały formę równoramiennego trójkąta z płaską stopką.

Bibliografia

• A. Koperski, M. Parczewski, Wczesnośredniowieczny grób Węgra – koczownika z Przemyśla, [w:] „Acta Archaeologica Carpathica”, t. XVIII (1978), s. 151–199.
• K. Kowaleski, Otton I na Lechowym Polu. 10 sierpnia 955 r., z cyklu: „Batalie i wodzowie wszech czasów” nr 11, „Rzeczpospolita” 29 marca 2008 (dodatek).
• W. Szymański, E. Dąbrowa, Awarzy, Węgrzy, z serii: „Kultura Europy wczesnośredniowiecznej” z. 5, Ossolineum 1979.