Wydawnictwo zajęło pierwsze miejsce na dwóch listach przebojów tygodnika Billboard: Heatseekers Albums i Independent Albums, ponadto dotarło do 51. miejsca na liście Billboard 200[6][7][8]. W 2011 roku album zwyciężył w głosowaniu czytelników magazynu Metal Hammer na najlepszy debiutancki album minionych 25 lat, z kolei w 2022 roku znalazł się w przygotowanym przez redakcję tego magazynu zestawieniu 20 najlepszych albumów metalowych 1999 roku (Top 20 best metal albums of 1999)[9][10].
Po wydaniu przez Slipknot w 1996 roku albumu demo Mate. Feed. Kill. Repeat., zespołem zainteresował się producent muzyczny Ross Robinson, mający wówczas na koncie wyprodukowanie odnoszących sukcesy dwóch pierwszych albumów zespołu KoЯn, albumu Roots zespołu Sepultura i debiutanckiego wydawnictwa grupy Limp Bizkit, Three Dollar Bill, Y’All$, dzięki czemu cieszył się niemałym uznaniem w branży związanej z muzyką metalową[11][5]. Dzięki swojej reputacji wcześniej otrzymał od wytwórni Roadrunner Records własną wytwórnię o nazwie I Am, która zapewniła mu całkowitą autonomię w zakresie wyszukiwania, kontraktowania i produkowania trzech nowych zespołów rocznie[5]. Robinson i ludzie z Roadrunner Records wykazywali wolę rozpoczęcia współpracy z zespołem, jednak martwili się, że jego wokalista, Anders Colsefni, ma zbyt warczący wokal. W związku z tym muzycy Slipknot latem 1997 roku postanowili zaangażować jako wokalistę Coreya Taylora z zespołu Stone Sour, a Colsefniemu zaproponowali śpiewanie w chórkach. Po kilku koncertach w takiej roli Colsefni zdecydował o odejściu ze Slipknota, co miało miejsce podczas koncertu zespołu w grudniu 1997 roku[12].
Po przyjechaniu do Des Moines, macierzystego miasta zespołu, i zobaczeniu 2 lutego 1998 roku koncertu formacji w miejscowym klubie Safari Club, Ross Robinson zgodził się podjąć współpracę z muzykami[11][5]. Nie mogła ona jednak wówczas zostać rozpoczęta ze względu na zaangażowanie Robinsona w produkcję nowych albumów Amen, Machine Head i Vanilli Ice’a[5]. Dopiero 26 września 1998 roku zespół przybył do Los Angeles na podpisanie kontraktu i przedprodukcję z Robinsonem, a trzy dni później przeniósł się do należącego do niego studia Indigo Ranch Studios w Malibu w Kalifornii, gdzie rozpoczął pracę nad albumem[5][2][13][11]. W okresie bożonarodzeniowym, gdy album był prawie gotowy, a członkowie Slipknot pojechali do domów, gitarzysta zespołu, Josh Brainard, ogłosił, że z niego odchodzi[5]. Zespół wrócił do studia w lutym 1999 roku z nowym gitarzystą, Jamesem Rootem, który zagrał jednak tylko w dwóch utworach, zanim album oficjalnie został ukończony[2][5].
Na albumie znalazły się trzy nagrane na nowo utwory pochodzące z wydawnictwa Mate. Feed. Kill. Repeat.: „Only One”, „Tattered & Torn” i „Slipknot”, któremu zmieniono tytuł na „(sic)”[14][15]. Swoistego rodzaju nawiązaniem do albumu demo zespołu jest z kolei intro „742617000027” – jego tytuł to kod kreskowyMate. Feed. Kill. Repeat.[16].
Album Slipknot został wydany 29 czerwca 1999 roku nakładem Roadrunner Records[2][3][1]. W 1999 roku wydawnictwo ukazało się także w Polsce, a za jego wydanie odpowiadała wytwórnia Metal Mind Records[17][18].
Rick Anderson ze strony internetowej AllMusic przyznał albumowi 4 gwiazdki na 5 możliwych, określił go mianem „pomyślnego debiutu”, a także dodał coś na temat samych muzyków Slipknota: „Myśleliście, że Limp Bizkit był trudny? To The Osmonds. Ci goście to zupełnie co innego. I to jest bardzo imponujące.”[3]. Paul Brannigan w recenzji dla magazynu Kerrang! nazwał Slipknot „najbardziej jadowitym, apoplektycznym i oszałamiającym wściekłością albumem od czasu debiutuKoЯn z 1994 roku i z pewnością najlepszym metalowym debiutem roku.”[21]. Robert Garland z serwisu Sputnikmusic wystawił wydawnictwu ocenę 4/5 i stwierdził, że „przez cały album Slipknot jako całość wykazał się wysokim i niemal wyjątkowym poziomem talentu.”[4].
W 2011 roku czytelnicy magazynu Metal Hammer dali albumowi zwycięstwo w zorganizowanym przez redakcję magazynu głosowaniu na najlepszy debiutancki album minionych 25 lat. Slipknot uzyskał ogółem 32,27% spośród ponad 16 000 oddanych głosów, co oznaczało znaczącą przewagę nad konkurencją – zdobywca drugiego miejsca, album KoЯn zespołu o tej samej nazwie, dostał 8,88% głosów[9]. W 2022 roku redakcja magazynu umieściła album w przygotowanym przez siebie zestawieniu 20 najlepszych albumów metalowych 1999 roku (Top 20 best metal albums of 1999)[10].
Na trackliście pierwotnego wydania albumu Slipknot obecne były utwory „Frail Limb Nursery” i „Purity”, zamieszczone na ścieżkach, odpowiednio, 8. i 9.[26]. Pierwszy z nich był przy tym preludium do tego drugiego[27]. Tekst utworu „Purity” opowiada o dziewczynie o imieniu Purity Knight, która została brutalnie porwana i pogrzebana żywcem[26]. Historia Purity Knight pojawiła się na stronie internetowej Crimescene.com(inne języki) i była całkowicie fikcyjna[26][28]. Wokalista Slipknot Corey Taylor dowiedział się o tej historii i błędnie zakładając, że jest prawdziwa, napisał na jej podstawie piosenkę „Purity”[26]. Z powodu obaw o możliwość pozwania w związku z naruszeniem praw autorskich zespół niedługo później zdecydował się wydać reedycję albumu bez utworów „Purity” i zawierającego nieautoryzowany sampel „Frail Limb Nursery”, za to z umieszczoną w ich miejscu piosenką „Me Inside”[27][29][26].
O ile utwór „Frail Limb Nursery” nigdy nie pojawił się na żadnym późniejszym wydawnictwie zespołu, o tyle „Purity” został zamieszczony na albumie wideo Disasterpieces, albumie koncertowym 9.0: Live, albumie kompilacyjnym Antennas to Hell (w wersji live) i edycji albumu Slipknot stanowiącej część limitowanego box setu, przygotowanego na 10. rocznicę wydania albumu[27][30][31][32][33].
↑Kończy się na 8:23, później, między 8:23 i 13:21 trwa cisza, z kolei między 13:21 i 16:27 odtwarzana jest ścieżka „Mudslide”, w której można usłyszeć dialogi między członkami zespołu[1][34][2]. Następnie odtwarzany jest trwający 2:48 ukryty utwór „Eeyore”[1][34].
↑Kończy się na 3:41, później następują: cisza, trwająca 5:00, dialog, trwający 3:07, cisza, trwająca 0:44 i i ukryty utwór „Eeyore”, trwający 2:48[36].
↑Kończy się na 3:40, później następują: cisza, trwająca 5:00, dialog, trwający 3:07 i ukryty utwór „Eeyore”, trwający 2:48[37].
