Kalinkowicze

miasto na Białorusi

Kalinkowicze (biał. Калінкавічы, Kalinkawiczy) – miasto na Białorusi, na Polesiu, siedziba rejonu kalinkowickiego w obwodzie homelskim; 39 611 mieszkańców (2015). Przemysł materiałów budowlanych, drzewny, spożywczy, chemiczny, odzieżowy; węzeł kolejowy i drogowy.

Kalinkowicze
Калінкавічы
Ilustracja
Ulica miasta
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Białoruś

Obwód

 homelski

Rejon

kalinkowicki

Populacja (2009)
• liczba ludności


38 381[1]

Nr kierunkowy

2345

Kod pocztowy

247710

Tablice rejestracyjne

3

Położenie na mapie obwodu homelskiego
Mapa konturowa obwodu homelskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kalinkowicze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Kalinkowicze”
Ziemia52°08′N 29°20′E/52,133333 29,333333
Strona internetowa

Historia edytuj

Podczas wykopalisk archeologicznych odnaleziono ślady osadnictwa datowane na 26 000 – 24 000 lat wstecz, najstarsze, jakie do tej pory odkryto na Białorusi. Najwcześniejsze wzmianki historyczne na temat miasta Kalinkowicze pochodzą z 1560 roku.

Miasto królewskie położone było w końcu XVIII wieku w starostwie niegrodowym bagrymowickim w powiecie mozyrskim województwa mińskiego[2].

Znaczenie miasta znacznie wzrosło pod koniec XIX wieku, wraz z nadejściem kolei.

Opis edytuj

Największe znaczenie ma przemysł spożywczy (produkty wieprzowe). Dużą rolę odgrywa także wydobycie torfu (5,5 miliona ton rezerw).

Średnia temperatura w styczniu – 6,2 °C; Lipiec +18,7 °C. Suma opadów 575 mm rocznie.

Kalinkowicze są znane z komediowego festiwalu Awtjuki, który odbywa się co roku w czerwcu.

W 1998 roku do miasta dołączono otaczające obszary wiejskie, w celu stworzenia jednego rejonu. Rejon obejmował wówczas powierzchnię 2756 km², z całkowitą ludnością 71 500 osób.

Galeria edytuj

Przypisy edytuj

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu homelskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 112.

Linki zewnętrzne edytuj