Tommaso di Giovanni Masini
Tommaso di Giovanni Masini (zwany Zoroastro) – (ur. ok. 1462 w Peretoli, zm. 1520 w Rzymie[1]) – włoski rzemieślnik i alchemik, uczeń Leonarda da Vinci.
 Tablica w Peretoli upamiętniająca Masiniego | |
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1462 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1520 |
| Zawód, zajęcie |
rzemieślnik, pomagier ucierający farby, asystent Leonarda da Vinci, alchemik |
Życiorys edytuj
Według życiorysu pochodzącego z dzieła Opusculi Scipiona Ammirata z 1637 roku, Masini był synem ogrodnika, lecz twierdził, że jest nieślubnym synem Bernarda Rucellaia – szwagra Wawrzyńca Wspaniałego[2]. W latach 90. XV wieku wstąpił do pracowni Leonarda da Vinci we Florencji[1]. Według innej relacji Masini był samodzielnym rzemieślnikiem, współpracującym z pracownią Leonarda[3]. Według różnych źródeł Masini był rzemieślnikiem, pomagierem ucierającym farby, służącym Leonarda zajmującym się robieniem zakupów, alchemikiem[4]. Podobnie jak Leonardo był wegetarianinem[3].
Opusculi Scipiona Ammirata podaje, że Leonardo wykonał dla Masiniego kostium z orzechów galasowych, wskutek czego uczeń był nazywany Il Gallozzolo (Galas). W 1482 roku Masini miał wyjechać z Leonardem do Mediolanu, gdzie zajmował się sztuką magii. Tam otrzymał przydomek Indovino (Wróżbita)[3].
Według Charlesa Nicholla Masini podpisał się pod przydomkiem Zoroastro w 1498 roku w dedykowanym Leonardowi wierszu[5].
Pomagał Leonardowi przy pracach nad dziełem Bitwa pod Anghiari w Palazzo Vecchio, co potwierdzają dokumenty wypłaty z kwietnia i sierpnia 1505 roku[1].
Po 1505 roku mieszkał u Giovanniego Ruccelaia pod Florencją. Wówczas interesował się alchemią i chemią, powiązanymi z metalurgią. Zmarł w 1520 roku w Rzymie. Został pochowany w kościele Sant’Agata dei Goti[1]. Opusculi Scipiona Ammirata podaje, że jego grób znajdował się między grobami Tressina i Giovanniego Lascariego. Epitafium wykute na jego grobie brzmiało: Zoroastro Masina, człowiek wyjątkowo prawy, czystego i szczodrego serca, prawdziwy filozof, który badał mroczne tajniki natury z podziwu godną korzyścią dla niej samej[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Nicholl 2006 ↓, s. 157.
- ↑ Nicholl 2006 ↓, s. 157–158.
- ↑ a b c d Nicholl 2006 ↓, s. 158.
- ↑ Nicholl 2006 ↓, s. 158–161.
- ↑ Nicholl 2006 ↓, s. 160.
Bibliografia edytuj
- Charles Nicholl: Leonardo Da Vinci. Lot wyobraźni. Warszawa: WAB, 2006.