Raszidoddin: Różnice pomiędzy wersjami

Mahmud Ghazan polecił Rashidowi napisanie historii Mongołów, począwszy od czasów [[Czyngis-chan]]a, tak by pamięć o ich czynach nie zaginęła. W ten sposób powstała ''Tarik-i mobarak-i Ghazani'', historia panowania Ghazana i jego przodków. Źródłem do niej była przede wszystkim ustna tradycja Mongołów, znana przez samego chana, przedstawiciela [[Kubilaj-chan]]a na dworze Ghazana, [[Zheng Xiang Bolod]]a, jak i inne osoby na jego dworze. Poza tym Rasid dysponował niezachowanym do naszych czasów kronikami mongolskimi i dokumentami znajdującymi się w posiadaniu Ilchanidów. ''Tarik-i mobarak-i Ghazani'' zostało ukończone niedługo po śmierci Ghazana, ale nowy ilchan, Oldżajtu, zachęcił Rashida do rozszerzenia zakresu swojego dzieła na całą historię ludzkości od [[Adam i Ewa|Adama]] począwszy. W związku z powyższym ''Tarik-i mobarak-i Ghazani'' stało się tylko rdzeniem poszerzonego dzieła, które ostatecznie otrzymało nazwę ''Dżami at-Tawarich'' (Zbiór kronik). Oprócz Mongołów i krajów islamskich w dziele tym omawiano też historię innych znanych Mongołom ludów [[Ludy tureckie|Turków]], [[Chińczycy|Chińczyków]], [[Hindusi|Hidusów]], Żydów i [[chrześcijaństwo|chrześcijan]]. W przypadku tych ostatnich głównym źródłem z którego korzystał Rashid była ''Chronicon pontificum et imperatorum'' (Kronika papieży i cesarzy) [[Marcin z Opawy|Marcina z Opawy]].

 

 

==Bibliografia==