Wersja z 12:08, 23 lis 2007 edytuj Dorja (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 2085 edycji m przypis ← poprzednia edycja		Wersja z 13:52, 23 lis 2007 edytuj anuluj edycję Julo (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 51 991 edycji drobne redakcyjne następna edycja →
Linia 7: Habilitację otrzymał w [[1872]] na podstawie rozprawy ''O wrzodach przewodu pokarmowego skutkiem zatoru powstających''. W tym okresie ciężko zachorował, a kierownictwo Kliniki objął [[Edward Korczyński]]. Na początku [[1875]] Pareński powrócił do pracy w szpitalu św. Łazarza, w którym przez 38 lat od [[1 czerwca]] [[1875]] aż do śmierci piastował stanowisko [[prymariusz]]a. Opracował m.in. powszechnie stosowaną w Krakowie na pocz. XX wieku recepturę lekarstwa przeciwko kaszlowi, zwaną "proszkami doktora Pareńskiego". Żoną profesora była bywalczyni krakowskiej cyganerii, Eliza z domu Mühleisen ([[1857]]-[[1918]]). Córki doktora Pareńskiego, Zofia i Maria, pojawiły się jako postaci dramatu [[Stanisław Wyspiański\|Wyspiańskiego]] "[[Wesele]]" jako Zosia i Maryna<ref>Zofia wyszła za mąż za [[Tadeusz Boy-Żeleński\|Tadeusza Boya-Żeleńskiego]], a Maria za [[Jan Raczyński\|Jana Raczyńskiego]], profesora pediatrii,; drugim jej mężem był [[Jan Grek]] lekarz internista</ref>. Pareński miał jeszcze dwoje innych dzieci: syna Jana (zginął jako austriacki lotnik) i najmłodszą córkę Elizę, późniejszą żonę poety [[Edward Leszczyński\|Edwarda Leszczyńskiego]]. Eliza była kilkakrotnie portretowana przez Wyspiańskiego (najbardziej znany jest jej portret podwójny z [[1905]]) i innych artystów (np. [[Witold Wojtkiewicz\|W. Wojtkiewicza]]); do portretów pozowały także pozostałe córki Pareńskiego. ==Linki zewnętrzne==

Stanisław Pareński: Różnice pomiędzy wersjami