Partnerstwo dla Pokoju: Różnice pomiędzy wersjami

Idea "Partnerstwa dla pokoju" była odpowiedzią na zgłaszaną przez kraje Europy Środkowo-Wschodniej od [[1990]] r. gotowość wstąpienia do [[NATO]]. Zgłoszona została przez amerykańskiego sekretarza obrony [[Les Aspin|Les Aspina]] podczas konferencji ministrów obrony państw członkowskich [[NATO]] w Travemunde w [[Październik|październiku]] [[1993]] r. jako propozycja podpisania przez [[NATO]] umowy o współpracy obronnej z państwami Europy Środkowo-Wschodniej. Była jednocześnie sygnałem dla [[Federacja Rosyjska|Federacji Rosyjskiej]] (sprzeciwiającej się rozszerzeniu sojuszu), iż integracja kolejnych państw z [[NATO|Paktem Północnoatlantyckim]] jest realna. Oficjalny dokument zawierający zasady i warunki uczestnictwa w "PartnierstiwePartnierstwie dla pokoju" został przyjęty podczas szczytu w [[Bruksela|Brukseli]] [[10 stycznia]] [[1994]]. Zaproszenie do udziału w "Partnerstwie dla pokoju" wystosowano do wszystkich krajów europejskich zainteresowanych współpracą z [[NATO]]. Do połowy [[1995]] r. w programie "Partnerstwo dla Pokoju" brało udział 25 państw europejskich.