Seleukos II Kallinikos: Różnice pomiędzy wersjami

[[Grafika:SeleucusII.jpg|thumb|300px|Moneta Seleukos II Kallinikos z jego wizerunkiem]]

 

 

W okresie panowania Seleukosa II państwo Seleucydów weszło w stadium ostrego kryzysu wewnętrznego i zewnętrznego. Niemal od razu po śmierci Antiocha II, w [[246 p.n.e.|246 r. p.n.e.]], rozpoczęła się [[III wojna syryjska]], podczas której [[Ptolemeusz III Euergetes]] wyparł niemal całkowicie Seleukosa z Syrii i dotarł do [[Antiochia Syryjska|Antiochii]], a także do [[Eufrat]]u. Sukcesy [[Ptolemeusze|Lagidy]] były jednak przejściowe – niemniej jednak wywołały szereg niekorzystnych zawirowań w państwie syryjskim. Przede wszystkim doszło do całkowitego uniezależnienia się od Seleukidów satrapy [[Baktria|Baktrii]] [[Diodotos I|Diodotosa]], który już wcześniej reprezentował tendencje separatystyczne. W momencie najazdu Ptolemeusza III, w [[Partia (kraina)|Partii]] zbuntował się satrapa [[Andragoras]] ([[246 p.n.e.]]). Seleukos zabezpieczywszy sytuację w [[Azja Mniejsza|Azji Mniejszej]] i wzmocniwszy się posiłkami władców [[Kapadocja|Kapadocji]] i [[Pont (Azja)|Pont]]u, ruszył w r. [[244 p.n.e.]] z kontrofensywą odzyskując wszystkie terytoria, do których wkroczył Lagida, pokonując wojska Ptolemeusza w efekcie czego przyjął tytuł ''Kallinikos'' („Zwycięski”). Dalsze losy wojny upłynęły pod znakiem przewagi Ptolemeusza, jednakże ostatecznie zakończyła się w r. [[241 p.n.e.]], a jej skutki jej nie były zbyt korzystne dla Seleukidów.

 

Kolejnym czynnikiem destabilizującym, o poważnych reperkusjach, była wojna domowa Seleukosa II z bratem, [[Antioch Hieraks|Antiochem Hieraksem]], tzw. „wojna braterska”, która toczyła się w latach [[241 p.n.e.|241]]-[[239 p.n.e.]] i zakończyła się klęską Seleukosa w bitwie pod Ancyrą (Ankyrą) w [[239 p.n.e.|239 r. p.n.e.]] Tuż po tej klęsce do Partii wdarli się [[Parnowie]] pod wodzą [[Arsakes]]a, pokonali [[Andragoras]]a i założyli tam odrębne państwo.

 

Nie są znane bliżej dalsze wydarzenia dotyczące panowania Seleukosa II. Wiadomo tylko, że ostatecznie wygrał on wojnę z Antiochem Hieraksem i ruszył na wschód w celu opanowania sytuacji w tamtejszych zbuntowanych i oderwanych satrapiach. Nie znamy szczegółów wschodniej wyprawy Seleukosa II – miała ona miejsce w latach [[232 p.n.e.|232]]-[[231 p.n.e.]]i najprawdopodobniej Seleukida wkroczył na terytorium Partii, jednakże nie doszło do żadnego rozstrzygnięcia, gdyż Arsakes wycofał się na północ. Niebawem Seleukos przerwał kampanię przeciw Partom i zawrócił do Syrii na wieść o poczynaniach Attalidów z Pergamonu, a secesja Partii pozostała faktem.

 

Ostatnie lata panowania Seleukosa II wypełniały walki z [[Attalidzi|Attalidami]], którzy coraz bardziej rozszerzali swoje terytorium kosztem monarchii Seleucydów. Seleukos II Kallinikos zginął podczas jednej z wypraw przeciw [[Attalos I|Attalosowi I]] w [[226 p.n.e.|226 r. p.n.e.]], a władzę po nim objął jego starszy syn [[Seleukos III Keraunos]].

 

Bilans panowania Seleukosa II Kallinikosa, którego treścią były walki zarówno z buntownikami, jak i najeźdźcami zewnętrznymi, nie wróżył jego państwu świetlanej przyszłości. Utrata olbrzymich terytoriów na wschodzie, jak również nierozwiązane kwestie w Azji Mniejszej pozostawiały jego następcom niełatwe zadanie rządzenia państwem niestabilnym i częściowo okrojonym.

 

| align="center" width="30%" style="border-right:1px solid green"|Poprzedni władca<br/>[[Antioch II Theos]]<br>([[261 p.n.e.]]-[[246 p.n.e.]])

| align="center" width="40%"|[[Seleucydzi|Król państwa Seleukidów]] (246-226 p.n.e.)

 

==Zobacz też==