Eumenes II: Różnice pomiędzy wersjami

Eumenes parł konsekwentnie do wojny z [[starożytna Macedonia|Macedonią]]. W tej też sprawie udał się do Rzymu, gdzie na forum senatu wytoczył ciężkie oskarżenia przeciw [[Perseusz]]owi, ale dopiero zamach na jego życie, który miał miejsce w pobliżu [[Delfy|Delf]] w czasie powrotu do Pergamonu, powszechnie przypisywany władcy macedońskiemu, dał Rzymowi pretekst do rozpętania tzw. [[III wojna Rzymu z Macedonią|III wojny macedońskiej]] ([[171 p.n.e.|171]]-[[168 p.n.e.]]).

Eumenes po klęsce Perseusza [[bitwa pod Pydną|pod Pydną]] i narzuceniu przez Rzym swej hegemonii Macedonii i [[starożytna Grecja|Grecji]], mimo swego wielkiego wkładu w to zwycięstwo, był podejrzewany o tajne układy z Perseuszem i tracił łaski Rzymian. Stał się bowiem, wobec rosnącej potęgi Rzymian na Wschodzie, coraz mniej potrzebny, a z drugiej strony nazbyt samodzielny i silny. Kiedy więc Pergamon najechali Galatowie, specjalna uchwała senatu rzymskiego uniemożliwiła mu nawet przybycie do Rzymu z prośbą o pomoc. Eumenes zdołał własnymi siłami pokonać Galatów i zmusić ich do zawarcia pokoju, Rzymianie zaś, aby osłabić jego sukces, natychmiast ogłosili [[autonomia|autonomię]] barbarzyńców. Dobre stosunki z Rzymianami udało się nawiązać dopiero Attalosowi II Filadelfosowi.