Biskupstwo ormiańskie we Lwowie powstało w 1361 r. jako arcybiskupstwo, a jego pierwszy arcypasterz Grzegorz Wielki otrzymał święcenia biskupie z rąk Mesrobiusza Ardasetsiego, patriarchy cylicyjskiego w Sis (1361 r.), a od króla Kazimierza Wielkiego przywilej pełnej swobody religijnej i potwierdzenie istniejącego już biskupstwa (20.01.1367 r.).
{|class="wikitable"
|-
Linia 45 ⟶ 43:
|}
Ormianie polscy przystąpili do [[Kościół katolicki obrządku ormiańskiego|unii kościelnej ze Stolicą Apostolską]] w dniu 24.10.[[1630]] za sprawą abpa [[Mikołaja Torosowicza]], ale jej utwierdzenia i recepcji przez wszystkie parafie ormiańskie w Polsce dokonał abp Wartan Hunanian.
Obsada arcybiskupstwa w okresie przedrozbiorowym odbywało się drogą wyboru kandydata przez nację ormiańską (duchowni i świeccy). Kandydata zatwierdzał król polski, następnie nuncjusz apostolski w Warszawie przeprowadzał proces informacyjny i akta procesu przesyłał do Rzymu, po czym następowała prekonizacja papieska. Taki tryb postępowania był obowiązkowy od 1675 - do 1798 r.
Po śmierci abpa Tumanowicza nastąpiły poważne zmiany w procesie obsady arcybiskupstwa. Cesarz Franciszek II zacieśnił krąg wyborców wyłącznie do duchowieństwa. Świeccy zostali wykluczeni. Odtąd duchowni (kapituła, proboszczowie i wikariusze parafii katedralnej) wybierali trzech kandydatów i przedstawiali ich listę cesarzowi do wyboru za pośrednictwem gubernatora. Wybór i nominację cesarz zarezerwował dla siebie i swoich następców. Tak wybranego kandydata papież prekonizuje (ogłasza lub odmawia mianowania).
Ostatnia nominacja ks. inf. Dionizego Kajetanowicza w zmienionych już warunkach, w wolnej Polsce z przyczyn obiektywnych nie została zakończona.
