Czerwony Domek: Różnice pomiędzy wersjami

Przed [[II wojna światowa|II wojną światową]] był to dom prywatny należący do polskiej rodziny w [[Brzezinka (powiat oświęcimski)|Brzezince]]. W [[1941]] roku został wytypowany przez [[Adolf Eichmann|Adolfa Eichmanna]] na miejsce pierwszej, prowizorycznej komory gazowej w Birkenau. Uruchomiony w marcu [[1942]] roku funkcjonował do wiosny [[1943]], kiedy to [[IIIwładze Rzesza|Niemcy]]obozowe uruchomili uruchomiły w KL Birkenau cztery nowe budynki z komorami gazowymi i piecami krematoryjnymi. Wtedy to budynek i dwa drewniane baraki rozebrano, doły spaleniskowe zasypano, a teren po nich zniwelowano.

W 1955 roku właściciele działki postawili na miejscu poprzedniego nowy budynek i zamieszkali w nim. Przy wytyczaniu obszaru muzeum działki tej nie włączono w jego skład. Spowodowało to powstanie w 2001 r. tzw. [[fakt prasowy|faktu prasowego]] - w dzienniku ''Le Monde'' znalazło się stwierdzenie, że w końcu "odnaleziono" ten budynek. Działka została wykupiona na rzecz Muzeum, dom powojenny rozebrany, a miejsce upamiętnione marmurowymi tablicami w języku [[Język polski|polskim]], [[Język hebrajski|hebrajskim]] i [[język angielski|angielskim]].

Powierzchnia budynku wynosiła ok. 90 m2m² i podzielona została na dwie komory gazowe, w których mieściło się ok. 800 osób. Otwory, przez które wrzucano [[Cyklon B]], znajdowały się w ścianach bocznych. Ofiary rozbierały się w dwóch drewnianych barakach, znajdujących się w pobliżu '''Bunkra I'''. Członkowie [[Sonderkommando]] początkowo zakopywali zwłoki pomordowanych w zbiorowych mogiłach, natomiast od września [[1942]] spalali je na wolnym powietrzu w przeznaczonych nado tentego celcelu dołach.