Bitwa pod Lubartowem (1831): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
szablon |
bitwa i odwrót Chrzanowskiego |
||
Linia 4:
Maszerujący w kierunku [[Zamość|Zamościa]] generał [[Wojciech Chrzanowski]] po stoczonej [[9 maja]] zwycięskiej [[Bitwa pod Firlejem|bitwie pod Firlejem]] z częścią sił [[Imperium rosyjskie|rosyjskiego]] [[Korpus (wojsko)|korpusu]] [[Cyprian Kreutz|Cypriana Kreutza]] dotarł na noc do [[Lubartów|Lubartowa]]. Tutaj wojska polskie założyły nieubezpieczony biwak na skarpie nadwieprzańskiej. Dowiedziawszy się o tym Kreutz, mający około 9000 żołnierzy, postanowił odciąć grupie Chrzanowskiego drogi odwrotu na [[Kock]] i [[Łęczna|Łęczną]], a następnie zepchnąć ją do [[Wieprz (rzeka)|Wieprza]].
O świcie [[10 maja]] wojska Kreutza bliżyły się do Lubartowa od strony zachodniej, wychodząc na drogi prowadzące do Kocka i Lublina. Polacy zostali całkowicie zaskoczeni pojawieniem się sił rosyjskich, na szczęście Kreutz nie ruszył do natychmiastowego natarcia, rozpoczynając walkę od ognia artyleryjskiego. Wykorzystał to Chrzanowski, uszykował swe siły frontem w kierunku zachodnim, oparł prawe skrzydło o Lubartów, a lewe osłonił polną drogą prowadzącą w kierunku na Syrniki, gdzie znajdował się most na Wieprzu.
Gdy Kreutz wreszcie zaatakował, kierując główne uderzenie na Lubartów, Chrzanowski zostawił tam część prawego skrzydła, a z resztą wojsk polskich ruszył marszem flankowym przed frontem rosyjskim na południowy wschód i o godzinie 16 przeprawił się pod Syrnikami przez Wieprz. Pozostawione w Lubartowie pododdziały 1 i 5 pułku piechoty wiązały główne siły rosyjskie. Nadzwyczaj mocny opór stawiła kompania 1 pułku piechoty, która broniła klasztoru kapucynów.
==Literatura==
| |||