Szczelina Chochołowska: Różnice pomiędzy wersjami

{{jaskinia infobox

|nazwa = Szczelina Chochołowska

|właściciel =

|właściciel_szcz =

|rozciągłość_pozioma =

|głębokość =

|wysokość_otworów = 1051, 1072, 1083

|wysokość_otworów_ndd =

|ekspozycja_otworów =

|odkrywca = [[Stefan Zwoliński]], Jerzy Zahorski

|galeria_commons =

|www =

'''Szczelina Chochołowska''' – największa [[jaskinia]] w [[Dolina Chochołowska|Dolinie Chochołowskiej]] w [[Tatry Zachodnie|Tatrach Zachodnich]].

 

Szczelina Chochołowska jest trzyotworową jaskinią o rozwinięciu poziomym, choć występuje w niej również kilka studni. Wykształciła się jako podziemny przepływ [[Potok Chochołowski|Potoku Chochołowskiego]], lecz obecnie woda płynąca występuje jedynie na niewielkim jej obszarze w ''Szczelinie za Jeziorkiem''. Korytarze jaskini prowadzą od I otworu w kierunku zachodnim, następnie (za ''Salką Końcową'') kierują się na południowy wschód.

Charakterystyczne dla Szczeliny Chochołowskiej są [[naciek jaskiniowy|formy naciekowe]] nazwane "polami ryżowymi" i "łopatami" (nazwy oddają ich wygląd), oraz tzw. "[[draperia naciekowa|kamienne mleko]]". W jaskini występują również dwa półtorametrowe [[stalagmit]]y.

 

Otwór jaskini został odkryty przez [[Stefan Zwoliński|Stefana Zwolińskiego]] i Jerzego Zahorskiego w roku 1933, jednak ze względu na niewielkie rozmiary szczeliny prowadzącej w głąb skały, wycofali się z dalszej eksploracji. W 1938 r. początkowe partie odkryli Gross i Kopkowicz (uczniowie zakopiańskiego gimnazjum). W 1951 [[Kazimierz Kowalski]] dokonał odkrycia drugiego, górnego otworu, a następnie razem z Władysławem Danowskim i Maciejem Kuczyńskim odkryli dalsze, obszerne partie jaskini, aż do ''Komory Końcowej''. Tego samego roku siedmioosobowa grupa [[grotołaz]]ów poznała kilkaset metrów bocznych korytarzy.

 

W 1966 r. warszawscy grotołazi przekopali [[syfon (speleologia)|syfon]] końcowy, eksplorując ponad 800 m dalszych partii jaskini i odkrywając jej trzeci otwór.

 

 

[[Kategoria:Jaskinie polskich Tatr]]