Radość życia: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poszerzenie, źródło |
|||
Linia 8:
W 1863 r. dziesięcioletnia Paulina Quenu traci rodziców i trafia pod opiekę dalekich krewnych, rodziny Chanteau w normandzkim miasteczku Bonneville. Jej przyszłość wydaje się być zapewniona poprzez niewielką schedę po matce, także jej relacje z opiekunami układają się dobrze. Dziewczyna zaprzyjaźnia się, a następnie zakochuje w starszym o dziewięć lat ich synu Łazarzu.
Dorastająca Paulina jest optymistką, pełną energii i tytułowej radości życia, która czyni młodą dziewczynę jedną z bardziej lubianych osób w miasteczku. Jedynie w swojej rodzinie Paulina spotyka się z kolejnymi trudnościami - jej majątek uszczuplają kolejne pożyczki, których opiekunka i Łazarz nie zamierzają oddawać. Kolejne projekty techniczne i artystyczne młodzieńca zawodzą, co utwierdza go w przekonaniu o bezsensowności życia. Umiera pani Chanteau. Nihilista Łazarz porzuca Paulinę, by ożenić się z Luizą, córką bogatego bankiera. Małżeństwo okazuje się być od początku pomyłką; Łazarz chce wrócić do Pauliny, lecz ta nie chce pozamałżeńskiego romansu.
Słaba i nieprzyzwyczajona do trudności życia Luiza omal nie umiera przy porodzie, wydając na świat niezwykle słabego chłopczyka, którego bierze pod opiekę Paulina i już na stałe zostaje jego przybraną matką. W finałowej scenie utworu Paulina oraz jej przybrany ojciec, mimo postępującego paraliżu, ze zdumieniem dowiadują się o samobójstwie starego ogrodnika, stwierdzając, że był to czyn bezsensowny, gdyż sensem życia człowieka jest radość życia.
Linia 17:
== Przesłanie ==
Zola, nie stosując się do zasad dziedziczenia czyni z bohaterki pierwszą (drugą będzie Klotylda Rougon z [[Doktor Pascal|Doktora Pascala]]) wyrazicielkę filozofii radości życia. Paulina mimo spotykających ją nieszczęść umie zachować optymizm, wiarę w zmiany na lepsze oraz w sens dalszego życia i altruizmu. W dodatku jej motywacją do takiego życia nie jest religia (jest niewierząca), ale wewnętrzne przekonanie, iż tak właśnie żyć należy <ref> Claude Roy, Le génie de l'amour sublimé [w:] Zola, Paris, Hachette, 1969, s.159 </ref>. Tym samym ''Radość życia'', choć jest równocześnie analizą życia na normandzkiej wsi, ma cechy utworu z morałem w większym stopniu niż którakolwiek z pozostałych części cyklu <ref> G. Robert, Emil Zola. Ogólne zasady i cechy jego twórczości, Warszawa 1968, Państwowy Instytut Wydawniczy, s.115 </ref>.
<references/>
| |||