Park im. Wojciecha Bednarskiego w Krakowie: Różnice pomiędzy wersjami

Park powstał w otoczeniu dawnego, istniejącego od [[średniowiecze | średniowiecza]], [[kamieniołomu]] (można go więc uznać za przykład [[rekultywacjirekultywacja | rekultywacjarekultywacji]] obszarów poprzemysłowych) z inicjatywy [[Wojciech Bednarski | Wojciecha Bednarskiego]], dyrektora szkoły w Podgórzu, działacza społecznego. Oficjalne otwarcie miało miejsce 19 lipca 1896 (dziesięć lat później nazwano go imieniem twórcy). Wkrótce po udostępnieniu, na wzór działalności prowadzonej w Krakowie przez dr. [[Henryk Jordan | Henryka Jordana]], pod opieką instruktorów zaczęto organizować zabawy dla dzieci i młodzieży, odbywały się również ćwiczenia podgórskiego „Sokoła”. Park urządzony był częściowo – w południowo-wschodniej części w dalszym ciągu działał kamieniołom. Około 1910 rozpoczęto nasadzenie na sąsiadującym od zachodu terenie gminnym, nazwanym Zalesieniem. Do końca [[I wojna światowa | I wojny światowej]] istniały na terenie parku trzy pomniki: [[Jan III Sobieski | Jana III Sobieskiego]], [[Tadeusz Kościuszko | Tadeusza Kościuszki]] i [[Adam Mickiewicz | Adama Mickiewicza]].

Po likwidacji kamieniołomu w początkowych lata okresu międzywojennego włączono go do parku, m.in. wykonując schody prowadzące na jego dno, w budynku wagi kamieniołomu tworząc dwa mieszkania dla obsługi parku. W 1937 odsłonięto popiersie założyciela parku, rozbudowano również kompozycjekompozycję roślinną wokół niego. W czasie [[II wojna światowa | II wojny światowej]] dosadzono pewną ilość drzew iglastych.