Wawrzyniec Żuławski: Różnice pomiędzy wersjami

Był jednym z najwybitniejszych polskich [[taternik]]ów, [[ratownik|ratownikiem górskim]] i [[pisarz]]em. Urodził się w roku [[1916]] w [[Zakopane]]m, zmarł zasypany [[lawina|lawiną]] lodową w [[Alpy|Alpach]] w roku [[1957]]. Był synem znanego [[pisarz]]a, [[Jerzy Żuławski|Jerzego Żuławskiego]]. Z zawodu [[muzykolog]], pracował jako profesor w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie i na podobnej uczelni w [[Łódź|Łodzi]]. Był również utalentowanym [[kompozytor]]em. Jako żołnierz [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]] uczestniczył podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] w [[powstanie warszawskie|powstaniu warszawskim]].

 

Po raz pierwszy na [[wspinaczka|wspinaczkę]] Żuławski wyszedł w roku [[1932]] w towarzystwie stryjecznego brata, Jacka Żuławskiego i swoich braci, [[Marek Żuławski|Marka]] i [[Juliusz Żuławski|Juliusza]]. Dwa lata później wspólnie z Markiem zrobił pierwszy ważny krok w drodze do sławy taternickiej: wspólnie z Markiem dokonał pierwszego wejścia północno-zachodnią ścianą [[Żabi Mnich|Żabiego Mnicha]], wówczas uważaną za niemal nie do zdobycia. Dzięki temu został zauważony przez najlepszych ówczesnych taterników i wkrótce znalazł się wśród nich. Wspinał się wówczas z [[Jan Staszel|Janem Staszlem]], [[Zbigniew Korosadowicz|Zbigniewem Korosadowiczem]], braćmi Bernadzikiewiczami i wieloma innymi, zdobywając przy nich doświadczenie i wiele nowych, zwykle bardzo trudnych dróg wspinaczkowych. Do najciekawszych można zaliczyć: drogę na [[Mięguszowiecki Szczyt]] północno-wschodnim filarem i [[Mały Młynarz|Małego Młynarza]] północną ścianą. Z zimowych pierwszych wejść na uwagę zasługują: [[Cubryna]] północno-wschodnią ścianą, [[Lodowy Szczyt]] z [[Czarna Jaworowa Dolina|Doliny Czarnej Jaworowej]] i wiele innych.

 

Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] siłą rzeczy uprawiał [[taternictwo]] na bardzo ograniczoną skalę. Natomiast po jej zakończeniu przystąpił do wspinaczki ze zdwojoną energią. Dokonał wówczas wielu znaczących pierwszych wejść nowymi drogami takimi jak: [[Żabi Szczyt Wyżni]] lewą częścią północnej ściany, [[Mięguszowiecki Szczyt Pośredni|Pośredni Mięguszowiecki Szczyt]] środkowym [[filar]]em północno-wschodniej ściany, [[Spadowa Kopa]] zachodnim filarem, [[Lodowy Szczyt]] środkiem wschodniej ściany i wiele innych nie mniej trudnych. Równolegle z taternictwem Żuławski uprawiał alpinizm, od początku z dużymi sukcesami. Wziął udział w sześciu wyprawach w [[Alpy]], organizowanych przez [[Klub Wysokogórski]]. Z ostatniej z nich nie powrócił.

 

Żuławski był utalentowanym pisarzem. O swoich przygodach w górach napisał szereg artykułów i opowiadań, publikowanych w różnych czasopismach, nie tylko fachowych, wydał również ciekawą książkę zatytułowaną "Wędrówki alpejskie". Wiele z jego dzieł zostało po jego śmierci połączone i opublikowane jako większe zbiory. Wydał również kilka książek, związanych z niebezpieczeństwami gór i ratownictwem, zaliczanych do klasyki literatury górskiej. Są to: "Niebieski krzyż", "Sygnały ze skalnych ścian" i "Tragedie Tatrzańskie". Po jego śmierci ukazały się one również jako jeden zbiór, wielokrotnie wznawiany.

 

W niektórych kompozycjach muzycznych Żuławskiego również przewija się tematyka [[tatry|tatrzańska]], a nawet zauważalne są ślady jego przygód i przeżyć górskich. Są to m.in.: ''Kwintet fortepianowy'', ''Wierchowe nuty'', ''Pójdziemy w góry, w góry, przyjacielu''. Będąc krytykiem muzycznym pisywał również o utworach muzycznych innych kompozytorów, tematycznie związanych z [[tatry|Tatrami]] i muzyką [[góra (geografia)|górską]].

 

Na podkreślenie zasługuje ogromny wkład Żuławskiego w rozwój polskiego taternictwa i alpinizmu. Już od roku 1935 zasiadał we władzach Koła Wysokogórskiego przy Oddziale Warszawskim [[Polskie Towarzystwo Tatrzańskie|Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego]]. Na pół roku przed wybuchem II wojny światowej wybrany został na przewodniczącego Koła Warszawskiego [[Klub Wysokogórski|Klubu Wysokogórskiego]] [[Polskie Towarzystwo Tatrzańskie|Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego]]. Funkcję tą piastował powtórnie w latach [[1949]]-[[1951]]. W latach [[1954]]-[[1956]] piastował funkcję przewodniczącego Sekcji Alpinizmu Zarządu Głównego [[PTTK|Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego]] oraz Głównego Komitetu Kultury Fizycznej. Między innymi dzięki jego staraniom reaktywowany został w roku [[1956]] [[Klub Wysokogórski]]. Żuławski stał na czele jego zarządu aż do śmierci. Był również członkiem zarządu głównego [[PTTK|Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego]]. Żuławski zaliczany był do najofiarniejszych [[ratownik]]ów górskich, pomimo, że nigdy nie był członkiem [[Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe|Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego]]. O jego klasie świadczy fakt, że mimo młodego wieku kierował niektórymi trudnymi wyprawami ratunkowymi. Podczas wyprawy w [[Alpy]] w roku [[1957]] wziął udział w poszukiwaniach zaginionych dwóch alpinistów jugosłowiańskich i towarzyszącego im [[Stanisław Grońsk|Stanisława Grońskiego]]. Podczas tej akcji został przysypany lawiną lodową i na zawsze pozostał w [[Alpy|Alpach]]. Pośmiertnie mianowano go członkiem honorowym [[Klub Wysokogórski|Klubu Wysokogórskiego]]. Jego pamięć uczczono (zaledwie) trzema tablicami pamiątkowymi. Przez wiele lat [[Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe]] używało [[radiostacja (definicja)|radiostacji stacjonarnych]] nazwanych przez konstruktora "Wawa" na jego cześć (Wawa to skrót od imienia [[Wawrzyniec]]).

 

 

[[de:Wawrzyniec Żuławski]]