Guillaume Du Tillot: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m robot dodaje: en:Guillaume du Tillot |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 5:
Filip początkowo był tylko doradcą (''consigliere'') Filipa, lecz [[26 stycznia]] [[1749]] roku został mianowany ''Intendente generale della Casa Reale'' (Intendentem Generalnym Domu Królewskiego). Zajmował się pieniężną strona organizacji rozrywek królewskich, świąt, przedstawień teatralnych i organizowaniem budowy pałaców, ogrodów i budynków państwowych. Du Tillot wprowadził francuską muzykę do Parmy. W [[1757]] wystawił operę [[Jean-Philippe Rameau]].
W [[1759]] władca Parmy uczynił du Tillota swym ''primo ministro'' (pierwszym ministrem). Minister starał się ograniczyć wpływy feudałów, Kościoła i opodatkować ich przedstawicieli, a także zreformować państwo w duchu [[Oświecenie (okres)|Oświecenia]]. Otaczali go liberalni intelektualiści i artyści ([[Étienne de Condillac]], Paciaudi, [[Giovanni Bodoni]], [[Jean-Baptiste Boudard]]). zaproszonym przez niego był też [[Ennemond Alexandre Petitot]]. W roku [[1756]] do Parmy przybył na jego zaproszenie francuski szlachcic [[Guillaume Rouby de Cals]]. Razem z du
Tillot podporządkował państwu dobra martwej ręki, skonfiskował wiele dóbr nabożnych fundacji pieniężnych polepszając uposażenie proboszczów, zakazał apelacji do trybunałów kościelnych poza granicami Księstwa i zniósł inkwizycję papieską w Parmie. W roku [[1767]] zlikwidował zakon jezuitów w Księstwie. W 1767-1769 toczyła się z tego powodu wojna państw burbońskich (Księstwo, Neapol-Sycylia, Francja i Hiszpania) przeciw papieżowi Klemensowi XIII, który zmarł w 1769 roku.
W roku [[1764]] du Tillot został markizem di Felino i otrzymał posiadłości di Fellino i San Michele in Tiorre. Jego starania by [[Jezuici]] opuścili Parmę, a władza kościelna została podporządkowana świeckiej sprowadziły gniew Państwa Kościelnego, pod którym ugiął się [[Ferdynand I Parmeński|
===Źródła===
| |||