Jurij Romanienko: Różnice pomiędzy wersjami

Swój pierwszy lot kosmiczny Jurij Romanienko rozpoczął [[10 grudnia]] [[1977]] na pokładzie [[Sojuz 26|Sojuza 26]]. Był dowódcą misji i razem z inżynierem pokładowym [[Gieorgij Grieczko|Gieorgijem Grieczko]] stanowili pierwszą stałą załogę stacji orbitalnej nowej generacji - [[Saluta 6]]. W odróżnieniu do poprzedniej ekspedycji [[Sojuz 25|Sojuza 25]] tym razem kosmonauci pomyślnie przycumowali do [[Salut]]a i mogli przejść na jego pokład. [[20 grudnia]] [[1977]] obaj wyszli na zewnątrz stacji orbitalnej. Przeprowadzili inspekcję węzła cumowniczego, do którego nie mógł przycumować [[Sojuz 25]]. Nie wykazała ona uszkodzeń, co umożliwiło w styczniu [[1978]] przyłączenie do Saluta 6 drugiego statku załogowego – [[Sojuz 27]]. Przez 5 dni razem ze stałą załogą stacji pracowali na niej również [[Władimir Dżanibekow]] oraz [[Oleg Makarow]]. [[22 stycznia]] [[1978]] do zespołu orbitalnego Salut 6 – Sojuz 27 przycumował pierwszy statek transportowy [[Progress (statek kosmiczny)|Progress]] 1. Na jego pokładzie znajdowały się zapasy żywności oraz zaopatrzenie dla stacji. Na początku marca 1978 na pokładzie [[Sojuz 28|Sojuza 28]] przybyła pierwsza międzynarodowa załoga – [[Aleksiej Gubariew]] i [[VladimirVladimír Remek]] ([[Czechosłowacja]]). [[16 marca]] [[1978]] po ponad 96 dniach, na pokładzie [[Sojuz 27|Sojuza 27]], kosmonauci szczęśliwie powrócili na Ziemię ustanawiając nowy rekord pobytu człowieka w przestrzeni kosmicznej.

Trzeci i zarazem najdłuższy lot Jurij Romanienko rozpoczął [[5 lutego]] [[1987]]. Razem z inżynierem pokładowym [[Aleksandr Ławiejkin|Aleksandrem Ławiejkinem]] krótko przed startem zastąpili załogę, która była pierwotnie wyznaczona do tego lotu . Po dwóch dniach od startu kosmonauci przycumowali [[Sojuz TM-2|Sojuza TM-2]] do stacji orbitalnej [[Mir (stacja orbitalna)|Mir]]. Byli drugą stałą załogą jaka pracowała na jej pokładzie. W kwietniu [[1987]] do zespołu orbitalnego przyłączono astrofizyczny moduł Kwant. [[11 kwietnia]] Romanienko i Ławiejkin przez blisko 4 godziny pracowali poza stacją. W tym czasie usunęli przedmiot jaki znalazł się pomiędzy Mirem a nowym modułem. Dzięki tej operacji mogło dojść do hermetycznego połączenie obu obiektów i rozbudowy kompleksu orbitalnego. Później obaj jeszcze dwukrotnie wychodzili w otwarty kosmos. [[12 czerwca]] na blisko 2 godziny i [[16 czerwca]] na ponad 3 godziny. W lipcu [[1987]] dotarła do nich radziecko-syryjska załoga: [[Aleksandr Wiktorenko]], [[Aleksandr Aleksandrow]] i obywatel [[Syria|Syrii]] [[Muhammed Fares]]. Po wykonaniu programu lotu na Ziemię oprócz Wiktorenki i Farisa powrócił również [[Aleksandr Ławiejkin]], u którego wykryto nieprawidłowości w pracy serca. Na stacji do końca misji pozostał natomiast [[Aleksandr Aleksandrow]]. Pod koniec grudnia do stacji na pokładzie [[Sojuz TM-4|Sojuza TM-4]] przybyli zmiennicy: [[Władimir Titow]] i [[Musa Manarow]]. Towarzyszył im [[Anatolij Lewczenko]] – kosmonauta przygotowujacy się wtedy do lotów na radzieckim wahadłowcu typu [[Buran (wahadłowiec)|Buran]]. [[29 grudnia]] [[1987]] Romanienko, Aleksandrow i Lewczenko powrócili na Ziemię. Ponad 326 dni spędzonych przez Romanienkę na orbicie było rekordem, który poprawiła rok później ekipa [[Sojuz TM-4|Sojuza TM-4]].