Stanisław Korab-Brzozowski: Różnice pomiędzy wersjami

'''Stanisław Korab-Brzozowski''' (ur. [[1876]] w [[Latakia|Latakii]] w [[Syria|Syrii]], zm. [[23 kwietnia]] [[1901]] w [[Warszawa|Warszawie]]), [[Polska|polski]] [[liryka|poeta]], [[tłumacz]], reprezentant [[Młoda Polska (epoka literacka)|Młodej Polski]]. Zaliczany do grona najwybitniejszych polskich twórców [[dekadentyzm]]u. Brat poety [[Wincenty Korab-Brzozowski|Wincentego Korab-Brzozowskiego]], z którym napisał cykl [[sonet]]ów na cześć ojca, [[Bard (muzyka)|bard]]a i poety [[romantyzm|romantycznego]] – [[Karol Brzozowski|Karola Brzozowskiego]].

 

Prawie nic nie wiadomo na temat krótkiego życia Stanisława Korab-Brzozowskiego. Był synem poety romantycznego [[Karol Brzozowski|Karola Brzozowskiego]] i bratem [[Wincenty Korab-Brzozowski|Wincentego Korab-Brzozowskiego]], również poety. Nie kultywował jednak rodzinnej tradycji wędrownego poety-pieśniarza, preferując raczej życie "lwa salonowego". Należał do kręgu [[cyganeria artystyczna|cyganerii]] ''dzieci szatana'' [[Stanisław Przybyszewski|Stanisława Przybyszewskiego]].

Związany był z czasopismem ''[[Chimera (czasopismo)|Chimera]]''. Tłumaczył utwory [[Charles Baudelaire|Charlesa Baudelaire'a]], [[Maurice Maeterlinck|Maurycego Maeterlincka]] oraz [[Paul Verlaine|Paula Verlaine'a]]. W [[1901]] roku Stanisław Korab-Brzozowski popełnił spektakularne [[samobójstwo]], prawdopodobnie z powodu zawodu miłosnego. ''Sprzedał na krótko przed śmiercią skromne swoje ruchomości i przygotował kolację, na którą zaprosił grono przyjaciół. Nad ranem opuścił gospodarz swych gości i zniknąwszy już nie powrócił. Gdy po dłuższym czasie poczęto go szukać, znaleziono go martwego na podłodze. Zażył truciznę'' – wspomina [[Tadeusz Żeleński]]. Choć tło samobójstwa nie jest do końca jasne, Żeleński przywołuje tu postać [[Dagny Przybyszewska|Dagny Przybyszewskiej]]. Rzekomy romans owiany jest jednak tajemnicą; [[Artur Hutnikiewicz]] sugeruje tu nawet istnienie tragicznego trójkąta: Dagny, Stanisław Korab-Brzozowski i Władysław Emeryk<ref>A. Hutnikiewicz, ''Młoda Polska'', Warszawa 2004, str. 149</ref>.

 

Jego twórczość poetycka skupiała się w rejonie [[symbolizm|symbolizmu]]. Cechowała się oszczędnością i precyzją w stosowaniu środków poetyckich przy jednoczesnym nacisku na ton emocjonalny. Brzozowski często tworzył tzw. ''pejzaże mentalne'' (pasage mental), posługiwał się efektami synestezji i popularnej w modernizmie syntezy sztuk. Artur Hutnikiewicz w swojej pracy [[monografia|monograficznej]] na temat Młodej Polski tak oceniał wartość tej poezji: ''Przejmująca prawda tych wyznań polegała na ich narzucającej się szczerości, poświadczonej niejako tragicznym losem i doświadczeniem osobistym'', zaliczając wiersze autora takie jak ''O przyjdź'', ''Ukrzyżowanie'' czy ''Próżnia'' do rangi arcydzieł liryki polskiej<ref>A. Hutnikiewicz, ''Młoda Polska'', Warszawa 2004, str. 150</ref>.