Andrzej Zaremba: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
mNie podano opisu zmian |
poprawione linki na przekierowania: Królowie Polski na Król Polski |
||
Linia 1:
'''Andrzej Zaremba''' z Czermina (zm. [[1317]] lub [[1318]]) – [[biskupi poznańscy|biskup poznański]].
Syn Szymona, kasztelana [[Gniezno|gnieźnieńskiego]], przedstawiciel jednego z najpotężniejszych rodów [[Wielkopolska|wielkopolskich]] [[XIII]] i [[XIV]] wieku. O jego dzieciństwie i studiach nie zachowały się żadne wzmianki. Po raz pierwszy pojawia się w źródłach jako kapelan [[Bolesław Pobożny|Bolesława Pobożnego]]. W [[1280]] zostaje kanclerzem [[Przemysł II|Przemysła II]], a w [[1282]] również [[archidiakon]]em [[Kalisz|kaliskim]]. Po śmierci króla pracuje w kancelarii [[Władysław Łokietek|Władysława Łokietka]]. W dokumencie z [[1297]] występuje jako prepozyt kapituły [[Poznań|poznańskiej]]. W tym samym roku opuszcza dwór Łokietka, aby objąć poznański tron biskupi. W [[1298]] był głównym negocjatorem ugody w [[Kościan|Kościanie]], między Łokietkiem, [[Henryk III Głogowczyk|Henrykiem III Głogowczykiem]] a możnymi wielkopolskimi, która miała w zamian za poparcie dążeń do objęcia przez Łokietka pozostawionej przez Przemysła korony zagwarantować biskupom poznańskim szereg przywilejów, w tym związanie tytułu kanclerza koronnego z tronem poznańskim. Niedługo po tym, wraz z większością wielkopolskiego możnowładztwa, znalazł się w opozycji do Łokietka. W [[1299]] obłożył Władysława Łokietka interdyktem na terenie diecezji poznańskiej (przez część historyków fakt ten jest kwestionowany). Po tym stał się jednym z głównych architektów koronacji [[Wacław II|Wacława II]] na [[
Podczas sprawowania urzędu biskupa poznańskiego zreformował [[archidiakon]]at poznański, dzieląc go na trzy mniejsze i planując utworzenie czwartego na ziemiach położonych na północnym brzegu [[Noteć|Noteci]]. Wydał ustawy, które miały ukrócić rozdawnictwo dziesięcin zarówno z nowych parafii, jak i miały pomóc odzyskać te nadania, które odstąpili jego poprzednicy. W administracji biskupiej utworzył stały oficjalat generalny, uregulował sprawy wikariuszy katedralnych, tworząc stałe ich kolegium, oraz uznał kanclerzy biskupich za prałatów. Wydał również, w [[1302]] r., zezwolenie na powstanie przy [[Kolegiata pw. św. Marii Magdaleny w Poznaniu|poznańskiej kolegiacie]] pierwszej szkoły parafialnej.
|