Wikipedia

Survivor (zespół muzyczny): Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Nie podano opisu zmian
Linia 35:
=== Początki ===
 
W [[1977]] roku późniejsi założyciele zespołu Survivor, [[Jim Peterik]], Gary Smith i Dennis Keith Johnson utworzyli formację The Jim Peterik Band, w ramach której wydali jeden album studyjny zatytułowany ""Don't Fight the Feeling" dla wytwórni płytowej [[Epic Records]]. Jeszcze pod koniec 1977r. Peterik spotkał się z Franky'mFrankym Sullivanem za sprawą swojego managera, Rick'aRicka Weigand'aWeiganda. Razem z nim razem z [[Dave Bickler|Dave'em Bicklerem]] stworzyli zespół Survivor. Po okresie grania w prowincjonalnych klubach nocnych zespół wydał na początku [[1980]] roku album [[Survivor (album)|Survivor]]. Album nie odniósł sukcesu komercyjnego, nie dając żadnego hitu. Żadna piosenka nie wspięła się na wyższe niż 40 miejsce na listach przebojów w [[USA]]. W [[1981]] roku Johnson i Smith nie pogodzili obowiązków muzyków zespołu Survivor ze swoimi innymi projektami muzycznymi i zmuszeni byli odejść z zespołu. W ich miejsce w zespole zadomowili się Stephan Ellis i Marc Droubay, którzy następnie uczestniczyli w nagrywaniu albumu [[Premonition]]. Album wreszcie przyniósł zespołowi popularność w swoim kraju oraz przyniósł pierwszy wysoko usytuowany na listach przebojów singiel - "[[Poor Man's Son]]".
 
W 1982 roku zespół został poproszony przez [[Sylvester Stallone|Sylvestra Stallone'a]] o nagranie piosenki na potrzeby nowego filmu, w którym aktor brał udział - [[Rocky III]]. Swoją prośbę gwiazdor kina tłumaczył tym, że usłyszał piosenkę "[[Poor Man's Son]]" i chciał utwór do tego podobny. Zespół zgodził się i w krótkim czasie wydał singiel "[[Eye of the Tiger]]". Utwór okazał się ogromnym hitem, zdobywał kolejno wszystkie możliwe listy przebojów, osiągając 1 miejsce na prestiżowej liście [[Billboard Hot 100]] i przodując jej przez sześć tygodni. W Australii liderował przez cztery tygodnie, a w pierwsze tygodni utrzymał się przez ponad 120 dni. Piosenka wygrała nagrodę Grammy, została wybrana jako "Best New Song" przez People's Choice Awards i dostała nominację do Oscara. W tym samym roku zespół wydał album studyjny o nazwie "[[Eye of the Tiger]]", który zawierał inny przebój : "American Heartbeat". Album jako całość wspiął się na drugie miejsce na listach przebojów w Stanach Zjednoczonych.
Linia 49:
Następny album zespołu, [[When Seconds Count]] został wydany w [[1986]] roku i zawierał singiel "Is This Love" (9 miejsca na liście [[Billboard Hot 100]]). Album jako całość zajął dalekie 49 miejsca na listach przebojów, jednak został sprzedany w nakładzie ponad 500000 kopii i pokrył się złotem.
 
W trakcie nagrywania materiału na kolejny album studyjny, [[Too Hot to Sleep]] ([[1988]]), z zespołu odeszli Ellis i Droubay, zostali zastąpieni przez Mickey Curry'ego (perkusja) i Billa Syniar'aSyniara ([[gitara basowa]]). Album wyprodukowali [[Frankie Sullivan]] i Frank Filipetti. Mimo tego, że album reprezentował ostry pazur zespołu, nieco mocniejszy rockowy styl, przypominający wczesne lata zespołu, to materiał okazał się jedynie niewypałem i zajął dopiero 187 miejsce na listach przebojów w USA. Zespół wyruszył w wielką trasę koncertową, na której grał również [[Kyle Woodring]] na perkusji.
 
=== 1989 - 2000 ===
 
Po rozczarowaniu wywołanym płytą [[Too Hot to Sleep]], [[Jim Peterik]] i [[Frankie Sullivan]] zdecydowali zawiesić działalność grupy. Jamison odszedł na dobre od swoich przyjaciół i zaczął koncertować po USA śpiewając piosenki zespołu Survivor z lokalnymi artystami, następnie nagrał album solowy w 1991 roku. Zmienił tymczasowo nazwę na 'Jimi Jamison's Survivor'. Po sporym sukcesie wywołanym trasą koncertową Jamisona Sullivan skontaktował się z nim i spytał, czy i on może uczestniczyć w trasie. Zagrał na dziesięciu koncertach. Na przełomie 1992 - 1993 nagrano dwie nowe piosenki. Przez krótki czas Peterik, Sullivan, i Jamison pracowali nad nowym materiałem, jednak w wyniku problemów z negocjowaniem odpowiedniego kontraktu, Jamison opuścił grono starych przyjaciół z zespołu i zdecydował się kontynuować występy wraz z [[Jimi Jamison]]'s Survivor'. Na wiosnę 1993 zespół reaktywowano. Do zespołu dołączył Dave Bickler, wydano album "[[Greatest Hits (album Survivor)|Greatest Hits]]" wraz z dwoma nowymi piosenkami ("Hungry Years" i"You Know Who You Are"). Wyjechano na trasę koncertową wraz z Bill'emBillem Syniar'emSyniarem grającym na gitarze basowej i Kyle'em Woodring'iemWoodringiem na perkusji. W trakcie trasy zespół opuścił Syniar, zaś zastąpił go Klem Hayes. Z powodu tego, że Jamison dalej koncertował ze swoją grupą 'Jimi Jamison's Survivor', dawni koledzy z zespołu wytoczyli przeciw niemu proces sądowy o bezprawne używanie nazwy "Survivor".
 
W latach [[1993]] - [[1996]] trio [[Jim Peterik|Peterik]], [[Frankie Sullivan|Sullivan]], i [[Dave Bickler|Bickler]] nagrało ok. 20 dem z nowymi utworami, które pierwotnie miały być materiałem na nowy album. W tym czasie Hayes opuścił zespół. Zastąpił go Randy Riley, później Billy Ozzello. Zespół zaczął próbować muzyki blues. W [[1996]] roku Peterik zdecydował się opuścić zespół (swój ostatni koncert z zespołem zagrał [[3 lipca]] [[1996]]r.) i powrócił do grania z zespołem Ides of March oraz utworzył zespół Pride of Lions. Jego miejsce zajął Chris Grove. Pod koniec 1996 roku do zespołu wrócili Stephan Ellis i Marc Droubay, jednak Ellis odszedł na początku 1999 roku i został zastąpiony ponownie przez Billy'ego Ozzello. Zespół zaczął pracować intensywniej, tworzyć nowe dema, m.in. "Rebel Girl '98". W 1999 roku Jamison wydał album "Empires" w ramach "Jimi Jamison's Survivor" (późniejsze wydanie albumu jest już sygnowane imieniem i nazwiskiem samego muzyka). Sullivan pod koniec [[1999]] wygrał z Jamisonem proces sądowy o nazwę "Survivor" i wywalczył sobie do niej wyłączność.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Survivor_(zespół_muzyczny)”