Georg-Hans Reinhardt: Różnice pomiędzy wersjami

Jego kariera nabrała przyspieszenia po dojściu [[Adolf Hitler|Hitlera]] do władzy w styczniu [[1933]] roku. W kwietniu [[1937]] roku otrzymał awans na generała majora. Dowództwo [[4 Dywizja Pancerna (niemiecka)|4. Dywizji Pancernej]] objął w listopadzie [[1938]] roku. Za zasługi w [[kampania wrześniowa|wojnie przeciw Polsce]] w [[1939]] roku został odznaczony [[Krzyż Rycerski|Krzyżem Rycerskim]] i awansowany do stopnia generała porucznika. Także podczas [[kampania francuska 1940|kampanii przeciw Francji]] dał się poznać jako jeden z najzdolniejszych niemieckich dowódców wojsk szybkich. Po [[operacjaplan Barbarossa|ataku na ZSRR]] w czerwcu [[1941]] roku dowodził 41 Korpusem Pancernym, 3 Grupą Pancerną, przekształconą później w [[3. Armia Pancerna|3. Armię Pancerną]], a na koniec (od [[4 sierpnia]] [[1944]] roku) [[Grupa Armii Środek|grupą armii "Środek"]] (m.in. uczestniczył w tłumieniu [[powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] w sierpniu [[1944]]) i [[Grupa Armii Północ|grupą armii "Północ"]]

W styczniu [[1945]] roku, po nieudanych próbach powstrzymania radzieckiej ofensywy nad Wisłą, został pozbawiony dowództwa przez Hitlera. Po zakończeniu wojny aresztowany przez Amerykanów; wraz z 13 innymi wysokimi rangą dowódcami niemieckimi był sądzony za [[zbrodnie wojenne]] - oskarżony m.in o współodpowiedzialność za mordy dokonywane na ludności cywilnej w czasie powstania warszawskiego, celowe niszczenie [[Warszawa|Warszawy]] oraz grabież polskiego majątku narodowego na terenie działania Grupy Armii "Środek", którą dowodził. [[27 października]] [[1948]] roku został skazany na 15 lat więzienia. Zwolniony przedterminowo, po czterech latach, zmarł w 1963 roku.