Wilfred Baddeley: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m +pt: |
|||
Linia 3:
Praworęczny Baddeley po raz pierwszy triumfował na Wimbledonie w [[1891]], kiedy w finale turnieju pretendentów (''All Comers'') pokonał Irlandczyka [[Joshua Pim|Joshuę Pima]]. Do właściwego finału z obrońcą tytułu (''challenge round'') nie doszło, gdyż [[Willoughby Hamilton]], cierpiący na zakażenie krwi, do turnieju nie przystąpił. Tym samym tytuł mistrzowski przypadł Baddeleyowi, który liczył sobie w tym momencie 19 lat i 6 miesięcy - przez prawie 100 lat należało do niego miano najmłodszego zwycięzcy Wimbledonu w grze pojedynczej panów. Młodszy był triumfator z [[1985]], Niemiec [[Boris Becker]].
W latach [[1892]]-[[1896]] Baddeley nieprzerwanie występował w meczach decydujących o tytule wimbledońskim. W 1892 ponownie, już we właściwej ''challenge round'', pokonał Pima, by w dwóch kolejnych edycjach z tym samym rywalem przegrywać. W [[1895]] pod nieobecność Pima Baddeley pokonał w finale ''All Comers'' [[Wilberforce Eaves]]a, broniąc jednej piłki meczowej. Rozgrywki Wimbledonu 1895 obfitowały w walkowery i Baddeley rozegrał w walce o tytuł zaledwie dwa mecze (uczestniczyło osiemnastu tenisistów). Rok później w obronie tytułu przegrał w pięciu setach z Irlandczykiem [[Harold Mahony|Haroldem
Wilfred Baddeley tworzył silną parę deblową z bratem bliźniakiem [[Herbert Baddeley|Herbertem]]. W latach 1891-[[1897]] Baddeleyowie wystąpili w sześciu meczach decydujących o mistrzostwie Wimbledonu, nawiązując do sukcesów nieco starszych braci Renshawów [[William Renshaw|Williama]] i [[Ernest Renshaw|Ernesta]]. W finale 1891 pokonali broniących tytułu Joshuę Pima i [[Frank Stoker|Franka Stokera]], rok później przegrali z [[Ernest Lewis|Ernestem Lewisem]] i [[Harold Barlow|Haroldem Barlowem]]. W 1893 zakończyli udział w turnieju na finale pretendentów (''All Comers''). W 1894 odnieśli drugie zwycięstwo, po pokonaniu w finale ''All Comers'' Harolda Barlowa i Charlesa Martina (do obrony tytułu nie przystąpili Pim i Stoker). Aż do 1896 Baddeleyowie pozostawali na Wimbledonie niepokonani, w kolejnych finałach pokonując Ernesta Lewisa i Wilberforce Eavesa (1895) oraz [[Reggie Doherty|Reggie Doherty'ego]] i [[Harold Nisbet|Harolda Nisbeta]] (1896). W 1897 doszło na Wimbledonie do bezprecedensowego wydarzenia - w finale zmierzyły się dwie pary braterskie, Baddeleyowie oraz Doherty (Reggie i [[Laurie Doherty|Laurie]]). W czterech setach lepsi okazali się bracia Doherty.
Linia 21:
* 1894 - 8:10, 2:6, 6:8 z Joshuą Pimem
* '''1895''' - 4:6, 2:6, 8:6, 6:2, 6:3 z [[Wilberforce Eaves]]em (''All Comers'')
* 1896 - 2:6, 8:6, 7:5, 6:8, 3:6 z [[Harold Mahony|Haroldem
'''Źródła:'''
| |||