Zofia Lewenstam: Różnice pomiędzy wersjami

W [[1937]] r. złożyła egzaminy maturalne w [[Łódź|Łodzi]], skąd pochodziła jej rodzina. Wkrótce podjęła studia medyczne w [[Poznań|Poznaniu]], które musiała jednak przerwać po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. Po rocznej tułaczce trafiła do [[Warszawa|Warszawy]], gdzie ponownie podjęła pracę i naukę na tajnym Wydziale Medycznym Uniwersytetu Poznańskiego i Warszawskiego. Zaangażowała się również w działalność konspiracyjną, zostając szeregowcem-łączniczką II Oddziału Komendy Głównej [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]] (pseudonim "Hanka", potem "Maryjka"). Razem z mężem Kazimierzem Lewenstamem (poślubionym [[1 lipca]] [[1944]] r.) wzięła udział w walkach w Powstaniu Warszawskim na Starówce, wielokrotnie wykazując się odwagą ratując rannych z pola bitwy. Po upadku Starówki dostała się do niewoli. Do kwietnia [[1945]] r. była więźniem niemieckich obozów kolejno w: [[Pruszków|Pruszkowie]], [[Ravensbruck]], [[Flossenbürg]], Drotmund - podobóz [[Buchenwald]] oraz [[Bergen-Belsen]].

 

 

W 1954 r. w wyniku nakazu pracy, który wystawiono jej mężowi, trafiła do [[Słupsk]]a, gdzie objęła stanowisko Ordynatora Oddziału Chorób Wewnętrznych tutejszego Szpitala Miejskiego, które sprawowała przez 29 lat. Poza pracą w Oddziale utworzyła poradnie specjalistyczne: endokrynologiczną (z której wyodrębniła się później diabetologiczna), a także pierwszą w Polsce działającą poza miastem akademickim, poradnię kardiologiczną ([[1956]] r.). Ponadto była też działaczką i okresowo Przewodniczącą Oddziału [[Polskie Towarzystwo Lekarskie|Polskiego Towarzystwa Lekarskiego]] oraz założycielką Oddziału [[Towarzystwo Internistów Polskich|Towarzystwa Internistów Polskich]]. W latach siedemdziesiątych pełniła obowiązki wicedyrektora [[Wojewódzki Szpital Zespolony w Słupsku|Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Słupsku]].