Motorówki wybuchowe typu MTM: Różnice pomiędzy wersjami

Łodzie były dostarczane w rejon ataku przez okręty wojenne wyposażone w uchwyty do ich przewożenia i elektryczne dźwigi do wodowania. Po zwodowaniu i zbliżeniu się do celu, sternik (ubrany w strój do nurkowania) naprowadzał łódź na właściwy [[Kurs (nawigacja)|kurs]], rozpędzał ją do maksymalnej prędkości i blokował [[Ster|ster]]. Kiedy znajdował się ok. 90 m od celu, zwalniał drewniane oparcie kabiny, będące jednocześnie [[Tratwa ratunkowa|tratwą ratunkową]] i osłona przed falą uderzeniową, a następnie wyskakiwał do wody. Pozbawiona załogi łódź uderzała w cel. Jako pierwsze eksplodowały niewielkie ładunki umieszczone wokół kadłuba. Powodowały one przełamanie łodzi i zatonięcie części dziobowej. Kiedy znajdowała się ona na odpowiedniej (zaplanowanej wcześniej, na podstawie przypuszczalnego zanurzenia celu) głębokości, ciśnienie hydrostatyczne uruchamiało zapalnik powodujący detonację ładunku głównego.