Dąbrowa (powiat mogileński): Różnice pomiędzy wersjami

To wieś gminna położona 10 km na północ od [[Mogilno|Mogilna]], przy szosie do [[Bydgoszcz]]y. Pierwsza wzmianka o tej miejscowości pochodzi z [[1357]] roku, czytamy w niej o Dąbrowie jako własności [[Nałęczowie|Nałęczów]] z Chomiąży. Pierwotne znaczenie słowa Dąbrowa ma odniesienie do lasu, gaju. Najstarszą znaną nazwę miejscowości znajdujemy w dokumencie [[Kazimierz Wielki|Kazimierza Wielkiego]]. Pojawia się tam Dambrova. Z czasem nazwa zmienia się na [[Dąbrowo]], by ostatecznie w II połowie [[XIX wiek|XIX]] wieku przyjąć brzmienie Dąbrowa. W czasach zaborów zaborca pruski w ramach [[germanizacja|germanizacji]] wprowadził urzędową niemiecką nazwę dla Dąbrowy - Kaisersfelde (Cesarskie Pole). Arcybiskup gnieźnieński Jan Łaski w dziele "Liber beneficjorum" napisanym w [[1521]] r. wymienia Dąbrowę jako wieś należącą do parafii [[Parlin (powiat mogileński)|Parlin]]. Z dokumentu tego dowiadujemy się, że przed [[1521]] r. kmiecie z Dąbrowy w ramach dziesięciny mieli obowiązek tzw. dziesięciny ręcznej, czyli swego rodzaju pańszczyzny wykonywanej na polecenie plebana.

Na przełomie XVI/XVII stulecia regres ekonomiczny dotknął Dąbrowę. Przed [[1630]]r. została tu założona osada olęderska, jedna z pierwszych w Wielkopolsce. Ówczesny właściciel wsi zawarł umowę z przybyłymi na te ziemie osadnikami olędreskimiolęderskimi na zagospodarowanie łanów opuszczonych i pozyskanie nowych gruntów pod uprawę. W czasie wojny polsko-szwedzkiej. zw. potopem (1655-1656r.1656) i wojny północnej (1720-1721r.1721) ziemię dąbrowską dotknęły przemarsze wojsk, kontrybucje, gwałty wojenne i zdziesiątkowanie zarazami.

W [[1774]]r. Dąbrowę włączono do państwa pruskiego. W latach 1775-17786 władze Okręgu Noteckiego, realizując politykę króla Fryderyka II Wilhelma, osadziły tu przybyszów z zachodu (kolonistów niemieckich). Przed [[1880]]r. Dąbrowę zamieszkiwało 49 Polaków i 216 Niemców. W roku [[1835]] spłonął kościół, a w [[1844]]r. mieszkańcy Dąbrowy i okolicznych wsi wybudowali murowany zbór ewangelicki.

W gminie Dąbrowa znajdują się również atrakcyjne obiekty zabytkowe. Zespół Kościoła Parafialnego pw. św. Wawrzyńca w Parlinie, na który składa się kościół drewniany z XVII w., dzwonnica i plebania z XIX w., Kościół Parafialny [[NMP Królowej Polski]] z [[1912]] roku, zespół kościoła ewangelickiego z 1844 roku, zespól i dzwonnica drewniana z przełomu XVIII/ XIX w. W kościołach tych m.in. w Parlinie można zobaczyć barokowe figury z XVII i XVIII w., krucyfiks gotycki z drewna polichromowego pochodzący z ok. 1500 roku, kropielnice wykonaną w XVI w. z kamienia. Na terenie gminy atrakcją są również zespoły dworskie w Sucharzewie i Słaboszewku, w których koncertował m.in. [[Karol Małcużyński]], oraz kuźnia w Sucharzewie. [Kuźnia w Sucharzewie]. W Dąbrowie znajduje się również nieużytkowany już budynek kościelny z końca XIX wieku.

Kościół zbudowany przez protestantów niemieckich jest budowlą murowaną z cegły czerwonej, jednonawową, posiada wieżę z zegarem - oddany do użytku 19.09. września 1912 roku. We wnętrzu znajdują się: obraz [[Chrystus|Chrystusa Siewcy]] z początku XX w. oraz organy piszczałkowe 19 głosowe. Świątynia może pomieścić około 1000 osób. Po II Wojnie Światowej został przekazany do użytkowania przez Parafię Rzymsko - Katolicką pw. Św. Wawrzyńca w [[Parlin (powiat mogileński)|Parlinie]]. Na mocy dekretu Kurii Metropolitalnej w [[Gniezno|Gnieźnie]] z dnia 12.01. stycznia 1946 r. poświęcenia świątyni dokonał ks. Michalski w obecności dziekana Żnińskiego ks. Mrugasa, starosty mogileńskiego p. Gabisia oraz licznie zgromadzonych parafian. Przy poświęceniu kościół otrzymał tytuł N.M.P Królowej Polski.

W Dąbrowie znajduje się jeszcze jeden kościół zbudowany przez Protestantów w roku 1844, obecnie niezagospodarowany.