Niewydolność oddechowa: Różnice pomiędzy wersjami

'''Niewydolność oddechowa''' -– stan, gdy zaburzenia czynności [[układ oddechowy|układu oddechowego]] doprowadzają do upośledzenia wymiany gazowej w [[płuco|płucach]] i do spadku stężenia parcjalnego [[tlen]]u poniżej 60 mmHg (8,0 kPa) ([[hipoksemia]]) lub wzrostu ciśnienia [[dwutlenek węgla|dwutlenku węgla]] powyżej 45 [[Tor (jednostka)|mmHg]] (6,0 kPa) ([[hiperkapnia]]).

* Ostra niewydolność oddechowa -– rozwija się ostro i jest potencjalnie odwracalna.

* Przewlekła niewydolność oddechowa -– rozwija się stopniowo i nie jest w pełni odwracalna.

* typ I -– częściowa, hipoksemiczna -– dochodzi tylko do obniżenia ciśnienia parcjalnego tlenu,

* typ II -– całkowita, hipoksemiczno-hiperkapniczna -– dochodzi do obniżenia ciśnienia parcjalnego tlenu i wzrostu stężenia dwutlenku węgla.

* typ I -– hipoksemiczny -– spowodowany zmianami w miąższu płuc upośledzającymi wymianę gazową,

* typ II -– wentylacyjna -– spowodowana hipowentylacją,

* typ III -– okołoperacyjna,

* typ IV -– hipoperfuzyjna -– spowodowana zmniejszeniem przepływu [[krew|krwi]] przez płuca.

Objawy kliniczne w pierwszym okresie to: duszność, [[sinica]], trzeszczenia, rzężenia wilgotne i świsty nad płucami oraz [[hipoksemia]] z [[zasadowica oddechowa|zasadowicą oddechową]]. W drugim okresie (po 1-21–2 dniach) pojawiają się zmiany radiologiczne w płucach w postaci obustronnych słabo odgraniczonych zacienień siateczkowo-smużkowo-plamistych, którym towarzyszy narastanie duszności. W trzecim okresie zmiany radiologiczne powiększają się, a duszności towarzyszy narastająca hipoksemia z [[kwasica oddechowa|kwasicą oddechową]]. Stopień nasilenia objawów zależy od choroby podstawowej.

Podejrzewając u chorego ostre uszkodzenie płuc, należy bezzwłocznie zapewnić drożność dróg oddechowych, należną wentylację i optymalne natlenowanie krwi, a następnie przeprowadzić [[gazometria|badanie gazometryczne krwi]], badanie biochemiczne i [[morfologia krwi|morfologiczne krwi]], posiew krwi i plwociny oraz wykonać [[Elektrokardiografia|EKG]] i [[RTG (medycyna)|rtg]] klatki piersiowej. [[Tlenoterapia|Tlenoterapię]] należy rozpocząć przez [[cewnik donosowy]] lub [[maska Venturiego|maskę Venturiego]] nr 60 zapewniając oddychanie 60% mieszaniną tlenu. Jeżeli w ten sposób uzyskano u chorego PaO2 > 8,0 kPa 60 mmHg), należy kontynuować podawanie tlenu i leczyć choroby współwystępujące, pamiętając o utrzymaniu należytej objętości krwi krążącej, alkalizacji treści żołądkowej, stosowaniu w razie potrzeby antybiotyków i leków wazopresyjnych. Dożylna podaż płynów powinna być monitorowana ośrodkowym ciśnieniem żylnym (0,98-1,47 kPa; 10-1510–15 cm H₂O), w przypadkach [[hipoalbuminemia|hipoalbuminemii]] wskazane jest podawanie płynów koloidalnych. Intubacji wymagają chorzy z hipoksemią (PaO2 <8,0 kPa, tj. 60 mmHg), u których należy stosować wentylację mechaniczną.