Hezychazm: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwsze rozstrzygnięcie teologicznej kontrowersji wokół hezychazmu na korzyść Palamasa zapadło na synodzie w Konstantynopolu [[10 czerwca]] [[1341]] r. Na mocy ogłoszonego w [[Hagia Sofia|Hagii Sophii]] wyroku Barlaam został potępiony, a z nim jego stanowisko. Wyjechał do [[ItaItaliiItalia|Italii]] i przeszedł tam na rzymskie wyznanie. Spór toczył się jednak dalej, podsycany przez Akindynosa, i nabrał wymiaru politycznego w okresie drugiej wojny domowej w Bizancjum Paleologów ([[1341]]–[[1347]]). ''[[Megas domestikos]]'' Jan Kantakuzen, któremu zmarły niespodziewanie [[15 czerwca]] 1341 r. [[Andronik III Paleolog|Andronik III]] powierzył opiekę nad małoletnim synem, [[Jan V Paleolog|Janem V]], przyjął hezychastów pod swoje skrzydła. W sierpniu 1341 r. zwołał kolejny synod konstantynopolitański, który potwierdził, że palamizm jest doktryną całkowicie zgodną z ortodoksją. Tymczasem patriarcha [[Jan XIV Kalekas]] ([[1334]]–[[1347]]), rywal Kantakuzena w walce o regencję, zajął stanowisko sprzeczne z wyrokiem synodu, skoro ten obradował pod przewodnictwem jego przeciwnika. Palamasa, przebywającego w kontrolowanej przez wrogów Kantakuzena stolicy, Kalekas wtrącił w [[1343]] r. do więzienia. W listopadzie [[1344]] r. nowy synod zebrany wokół patriarchy i cesarzowej [[Anna Sabaudzka|Anny Sabaudzkiej]] [[Ekskomunika|ekskomunikował]] przywódcę hezychastów. Wojna między Kantakuzenem a regentami z Konstantynopola zaostrzyła podziały na tle sporu teologicznego. Większość hezychastów opowiedziała się po stronie Jana, natomiast ich wrogowie z Akindynosem na czele udzielili swego poparcia cesarzowej i patriarsze. Korelacja między sympatiami politycznymi i religijnymi nie była zupełna, o czym przekonuje choćby przykład Grēgorasa, zagorzałego przeciwnika palamitów, a zarazem bliskiego przyjaciela Kantakuzena. Generalnie jednak wśród Bizantyńczyków dominowała orientacja przychylna hezychastom. Z upływem czasu Anna Sabaudzka zorientowała się, że potępienie Palamasa poważnie uszczupliło grono jej zwolenników – zwołała więc [[2 lutego]] [[1347]] r. do Konstantynopola kolejny synod, doprowadzając do złożenia z urzędu patriarchy Kalekasa i oficjalnej rehabilitacji hezychastów. Było już jednak za późno, by zapobiec wkroczeniu wojsk Kantakuzena do stolicy następnego dnia.