Bhikku: Różnice pomiędzy wersjami

Według szkoły [[Mulasarvastivada|Mūlasarvāstivādamūlasarvāstivāda]] pierwszego niższego wyświęcenia udzielił czcigodny [[Sariputta]], posiadający rangę opata wyświęcił [[Sudinna|Sudinnę]] na nowicjusza (sześć lat po [[Oświecenie (religie Wschodu)|Oświeceniu]] [[Budda Siakjamuni|Buddy]]).

==Bhikkhu i bhikkhuni w tradycji [[theravada|therawady]]==

[[Grafika:Piban.mönch.jpg|thumb|Mnich z [[Tajlandia|Tajlandii]] – tradycja Theravadatheravady]]

[[Grafika:For monks only.jpg|thumb|"Tylko Dla Mnichów" [[Tajlandia]] – tradycja Theravadatheravady]]

[[Grafika:LittleMonks897.JPG|thumb|Mali mnisi (pali. samanera, [[język tajski|taj]]. Nak) [[Tajlandia]] – tradycja Theravadatheravady]]

[[Grafika:Almsbowl2.jpg|thumb|Miska jałmużna - tradycja Theravadatheravady]]

[[Grafika:LittleMonks909.JPG|thumb|Mali mnisi z Tajlandii - tradycja Theravadatheravady]]

Mnisi noszą tutaj szafranowe szaty (ciemniejsze barwy są dla nowicjuszy i preferowane przez szkoły [[Dhammayuthdhammayuth]], [[Thuthu-dong]] i "[[Tradycja Leśna|tradycji leśnej]]"). Bhikkhu przestrzegają 227 zasad zgromadzonych w [[Tripitaka|Bhikkhu Patimokkha]] zawartej w ''[[Tripitaka|Vinaya Pitace]]''. Nowicjusze i nowicjuszki przestrzegają [[Wskazania buddyjskie|Dziesięciu Przykazań]] (pali. Dasa Sila).

Mniszki noszą szaty szafranowe lub różowe ([[Birma]]) a nowicjuszki białe. Przestrzegają one 311 zasad zawartych w [[Tripitaka|Bhikkhuni Patimokha]] (''Vinaya Pitaka'').

Codziennie mnisi troszczą się o teren świątyni, przycinają trawę, czyszczą wnętrza budynków, modlą się, uczą i studiują Naukinauki Buddy, biorą udział w ceremoniach i tym podobne rzeczy.

* 6.00 – nieobuci mnisi wyruszają w okolice klasztoru, gdzie lokalna społeczność ofiarowuje im jałmużnę.

* 11:30 – mnisi przychodzą do sali głównej i spożywają pozostałości jedzenia z pierwszego posiłku. Zanim jednak zasiądą do jedzenia, wspólnie modlą się w języku Palipali w przed wizerunkami Buddy zamieszczonymi w głównej sali. Niektórzy mnisi spożywają wtedy lekkie drugie śniadanie. Jest to ostatni stały posiłek jaki mogą zjeść aż do wschodu słońca dnia następnego.

Wraz z rozprzestrzenianiem się buddyzmu [[theravada|therawady]] z [[Indie|Indii]] na [[Sri Lanka|Sri Lankę]], następnie do [[Birma|Birmy]], Tajlandii, [[Laos|Laosu]] i [[Kambodża|Kambodży]], pojawiały się w tych krajach zakony zarówno mnichów jak i mniszek. Jednak z upływem czasu w wyniku najczęściej wojen zaczęła zanikać tradycja wyświęcania mniszek. Z upływem wieków coraz mniej pojawia się wzmianek o mniszkach. W Indiach, po zniszczeniu ważnych centrów klasztornych przez muzułmanów, buddyzm uległ naporowi [[hinduizm|hinduizmu]], na Sri Lance zakon mniszek uległ zniszczeniu podczas wojny z [[Choalian|Choalianami]] w [[1017]] roku. Podobnie było w Birmie, która od najazdu [[Chińska Republika Ludowa|Chińczyków]] w [[1298]] roku przez wiele wieków była rządzona przez wielu władców czasami przeciwnych buddyzmowi, aż do wojen w latach [[1824]], [[1852]], i [[1885]] kiedy to zaczęli rządzić Brytyjczycy. Tak zatem wygasła w mroku dziejów tradycja wyświęcania mniszek. Jednak kobiety domagały się aby odtworzyć tradycję mimo głośnego sprzeciwu konserwatywnych mnichów. Pierwsze próby podjęto na Sri Lance. [[Catherine de Alwis]] wyjechała do Birmy i otrzymała tam niższe święcenia jako samaneri (nowicjuszka). W [[1903]] roku powróciła na Sri Lankę i utworzyła zgromadzenie nowicjuszek [[Dasa Sila Mata]] (Matki Dziesięciu Przykazań). Nie były to jednak w pełni wyświęcone mniszki a społeczeństwo i konserwatywni mnisi nie byli im przychylni. Nowicjuszki cierpiały brak akceptacji oraz biedę.

Podejmowano także nieśmiałe próby w Birmie w latach [[1950]] (przez czcigodnego [[Mahasi Sayadaw]]) i [[1970]] (przez [[Sayagyi U Ba Khin]]) jednak dla kobiety dostępne były jedynie niższe święcenia. W Tajlandii stworzono [[Nun Institution of Thailand]] przy świątyni [[Wat Bovorn Nives]], gdzie samaneri (nowicjuszki) mogły studiować i osiągnąć dziewiąty stopień [[Parien]] (najwyższy poziom edukacyjny mnicha) lecz wciąż nie mogły być mniszkami .

Ta sytuacja trwała do lat 90. gdy czcigodny [[Pandit Narawala Dhammaratana Thero]] studiując zakony mniszek w Chinach odkrył, że tamtejsza tradycja wyświęceń została zapoczątkowana przez bhikkhuni z [[Anuradhapura|Anuradhapury]] na Sri Lance w [[429]] roku ery zachodniej. Zgromadził on wokół siebie postępowych mnichów i [[8 grudnia 1996]] doprowadził do wyświęcenia 11 Dasa Sila Mata na bhikkhuni. Ceremonia odbyła się w świątyni [[Saranath]] w Indiach, prowadzona przez theravadińskichtherawadińskich mnichów w obecności czcigodnego M. [[Vipulasara|Vipulasary]], przewodniczącego "[[Parama Dhamma Chetiya Pirivena]]" i prezesa "[[Mahabodhi Society]]" oraz przedstawicieli "[[World Sangha Council]]", "[[Sakyadhita International Organisation of Buddhist Women]]" i koreańskich mniszek. Wyświęcone w Saranath mniszki powróciły na Sri Lankę by tam [[12 marca 1998]] wyświęcić 23 Dasa Sila Mata na bhikkhuni. W lutym [[2002]] roku w Tajlandii odbyła się ceremonia wyświęcenia nowicjuszek na mniszki, poprowadzona przez mniszkę ze Sri Lanki w obecności tajskiego mnicha.

Dzięki staraniom kobiet, postępowych mnichów i ludzi świeckich tradycja wyświęcania bhikkhuni została odnowiona. Kobiety znowu mogą się cieszyć pełnia praw religijnych. To dowód, że kobiety i mężczyźni są równi i krocząc tą samą ścieżką mogą osiągnąć teto samesamo Oświecenieoświecenie.