Jan Innocenty Buba: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne, grafika |
m drobne merytoryczne |
||
Linia 18:
[[Plik:Mogiła Macieja kazimierza Sarbiewskiego.JPG|150px|right|thumb|alejka, pod którą znajduję się zbiorowa mogiła pijarów i [[Maciej Kazimierz Sarbiewski|Macieja Kazimierza Sarbiewskiego]], [[Jezuici|SI]] na [[Cmentarz Powązkowski|Cmentarzu Powązkowskim]], 2009]]
Z pasją ks. Buba korygował rozpowszechnione błędy dotyczące tematów pijarskich i okołopijarskich; wielokrotnie podkreślał zasługi swoich zakonnych współbraci, których z pijarami nie kojarzono lub nawet przypisywano innym zgromadzeniom. M.in. docierając do dziennika szkolnego kolegium pijarów w Lubieszowie wykazał, że kurs jednej klasy obejmował dwa lata, czym obalił przekonanie o powtarzaniu klasy przez XVIII-wiecznego ucznia tej szkoły, [[Tadeusz Kościuszko|Tadeusza Kościuszkę]]. Na podstawie zasobów archiwum w Rzymie, uzyskując m.in. fotokopie planów warszawskich budowli pijarskich z 1643, wykazał, że zakon prowadził w Warszawie działalność już przed [[potop szwedzki|potopem szwedzkim]]. Wykazał pijarskie pochodzenie obrazu Matki Boskiej Łaskawej, który trafił potem pod opiekę jezuitów. Z przedstawicielami zakonu jezuitów ks. Buba prowadził polemiki dotyczące początków kultu Najświętszego Serca Jezusowego w Polsce, wskazując na pijara [[Paulin Wiązkiewicz|Paulina Wiązkiewicza]], który uzyskał w tej sprawie specjalne brewe [[Klemens XI|papieża Klemensa XI]] (1705). Do zasług Jana Buby należy dodać też odkrycie dla muzykologów, wspólnie z Anną i [[Zygmunt Maria Szweykowski|Zygmuntem Szweykowskimi]], nieznanych wcześniej kompozytorów pijarskich, m.in. [[Damian Stachowicz|Damiana Stachowicza]]. Na [[Cmentarz Powązkowski|warszawskich Powązkach]] Buba odszukał zbiorową mogiłę pijarską, w której spoczywają m.in. Stanisław Konarski, Onufry Kopczyński, [[Teodor Waga]], [[Ignacy Zaborowski]], [[Szymon Bielski]], [[
Ks. Buba był również zasłużonym organizatorem pijarskiego ruchu naukowego, którego centrum stanowił jego pokój zakonny w domu w Krakowie, nazywany "dziuplą". Realizując postanowienia kapituł prowincjonalnych z lat 50., w 1962 należał do głównych twórców Pijarskiego Koła Naukowego, stawiającego sobie za cel przede wszystkim samokształcenie członków i prowadzenie badań historycznych (w ramach prac członkowie Koła m.in. odszukali i uporządkowali nagrobek jednego z pionierów polskiej filatelistyki, pijara ks. [[Stanisław Biegański (pijar)|Stanisława Biegańskiego]], na [[Cmentarz Rakowicki w Krakowie|cmentarzu Rakowickim]]). Buba nieprzerwanie zasiadał we władzach Koła, które w 1973 przemianowano na Ośrodek Naukowy Ojców Pijarów. Redagował powielany na maszynie "Pijarski Biuletyn Naukowy" (wychodził raz na rok, sporadycznie raz na dwa lata), publikujący referaty członków Koła. W ramach Koła prowadził kartoteki osobowe polskich pijarów z pierwszego stulecia obecności zakonu w Polsce (1642-1742), a także gromadził materiały bibliograficzne. Zebrał też w kilkunastu tomach tzw. "Miscellanea Pijarskie" — zbiór referatów i innych materiałów, a także prace magisterskie i doktorskie poświęcone tematyce pijarskiej. Zbiory te, jak również materiały sprowadzane z archiwum rzymskiego, pozwalały na rozwijanie tematyki pijarskiej nie tylko wśród zakonników, ale i studentów świeckich; ks. Buba był konsultantem około 30 rozpraw doktorskich i około 40 prac magisterskich. Współpracował też z uznanymi naukowcami, np. z prof. [[Ludwik Chmaj|Ludwikiem Chmajem]]. Szczególnie cenił powstałą na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim pod kierunkiem ks. prof. [[Wincenty Granat|Wincentego Granata]] pracę doktorską ks. Kazimierza Białeckiego ''Nauka teologiczna ks. Stanisława Konarskiego'', w której autor podkreślał znaczenie teologiczne prac Konarskiego i ich zgodność z nauką Kościoła. Z innych ośrodków naukowych, które korzystały z konsultacji ks. Buby, wymienić można [[Uniwersytet Warszawski]], Uniwersytet Jagielloński, [[Uniwersytet Łódzki]], [[Uniwersytet Wrocławski]], Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Krakowie czy wreszcie warszawską Akademię Wychowania Fizycznego. Biblioteki na całym świecie ks. Buba zasilał przesyłanymi polskimi pijaristikami (szczególnie przy Domu Generalnym w Rzymie), uzupełniając je o streszczenia po włosku.
| |||