Zwalczanie okrętów podwodnych: Różnice pomiędzy wersjami

}}</ref>, zbudowaną z długich położonych na dnie morskim kabli elektrycznych, dzięki którym można było wykrywać zmianę pola magnetycznego spowodowaną przepływającymi ponad nimi wrogimi okrętami. Royal Navy używała pętli w połączeniu z minami detonowanymi ze stacji nabrzeżnych w chwili, gdy wskazówka [[galwanometr]]u poruszyła się wskazując na obecność stalowego kadłuba wrogiego okrętu. Zespoły pętli indukcyjnych używanych wraz z minami były określane mianem ''pętli strażniczych''. Do patrolowania morza używane były także [[wodnosamolot]]y i [[sterowiec|sterowce]], a pierwszym pilotpilotem, który zatopił okręt podwodny wroga był [[Porucznik|Fregatten-Leutnant]] Walter Zelezny, który 15 września 1916 używając należącej do lotnictwa marynarki Austro-Węgier [[Łódź latająca|łodzi latającej]] [[T1 Lohner]] o numerze bocznym L135 zatopił francuski okręt [[Foucault Q-70]] dowodzony przez kapitana LV Léona Henri Dévina. Pod koniec wojny pojawił się [[sonar]], ale prace nad nim zarzucono<ref>Price, Alfred, ''Aircraft'' versus ''the Submarine'' (William Kimber, 1973)</ref>. Najskuteczniejszym sposobem przeciwdziałania okrętom podwodnym okazało się grupowanie statków w [[konwój morski|konwoje]].