Frakcja puławian była opozycyjna wobec [[natolinczycy|natolińczyków]]. Puławianie dążyli do liberalizacji systemu realnego socjalizmu. Po wydarzeniach [[Poznański Czerwiec 56|Poznańskiego Czerwca]] poparli kandydaturę [[Władysław Gomułka|Władysława Gomułki]] na pierwszego sekretarza PZPR.
Frakcja Puławian była w prostej linii przedłużeniem [[NKGB|stalinowskiego urzędu bezpieczeństwa]]. Aresztowania wysokich przedstawicieli związanych z puławianami w [[Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego|UB]] jak [[Anatol Fejgin|Fejgin]] czy [[Józef Różański (funkcjonariusz UB)|Goldberg]] i wydarzeniach [[1956]], grupa ta potrafiła przekuć w sukces. Najgorsi stalinowscy bandyci należący do puławian w [[czerwiec 1956|czerwcu 1956]] będąc w strachu przed rozliczeniem zbrodni podłączyli się do społecznych protestów i opowiadając się za zmianami wynieśli do władzy [[Władysław Gomułka|Władysława Gomułkę]]. Wykorzystywano w tym celu m.in. młodych aktywistów takich jak [[Kazimierz Morawski (dziennikarz)|Jerzy Morawski]], [[Władysław Matwin]] czy [[Jerzy Albrecht]], których zadaniem było manipulowanie opinią społeczną i opozycją każdą dostępną drogą<ref>http://www.abcnet.com.pl/node/2347 Wojciech Roszkowski, Historia Polski 1914-2000, Warszawa 2001</ref>. Puławianie dzieląc się z Gomułką władzą - de facto ją utrzymali. Nieuchronne procesy pokazowe wysokich funkcjonariuszy UB oraz ogólna sytuacja gospodarcza, skłoniły część członków tej frakcji do wyjazdu. Dzięki ofensywie "[[moczarowcy|partyzantów]]" z Natolina związanych z osobą [[Mieczysław Moczar|Mieczysława Moczara]] frakcja ta straciła większość ośrodków władzy na początku lat 60. Po wydarzeniach [[1968]] roku została zmarginalizowana, chociaż niektóre ośrodki władzy jak [[Ministerstwo Spraw Zagranicznych|MSZ]] pozostawały we władaniu puławian przez większość okresu istnienia [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|PRL]].
