Johanne Philippine Nathusius: Różnice pomiędzy wersjami

'''Johanne Philippine Nathusius''' ( ur. [[18 listopada]] [[1828r1828]] r. w [[Althaldensleben]], zm. [[28 maja]] [[1885r1885]] r. tamże) była założycielką ''Fundacji Elżbiety'' (''Elisabethstift''), późniejszych [[Zakładów Neinstedt]].

Ojcem Johanny był [[Johann Gottlob Nathusius]] (1760–1835[[1760]]–[[1835]]), znany przemysłowiec i właściciel dużych posiadłości ziemskich Magdeburga[[Magdeburg]]a i okolic. Jej matką była Luise Nathusius z domu Engelhard (1787–1875[[1787]]–[[1875]]), córka poetki [[Philippine Gatterer]]. Johanne była ósmym i najmłodszym dzieckiem żyjącej w Althaldensleben i [[Hundisburg]] rodziny. W wieku dwunastu lat zachorowała na szkarlatynę i na tyfus plamisty, którego skutki odczuwała do końca życia. Do [[1860]] r. mieszkała głównie w Althaldensleben, potem w [[Powiat Quedlinburg|Neinstedt]]. W maju [[1876]] r. zmarła żona jej brata [[Heinrich Engelhard von Nathusius|Heinricha von Nathusius]], wówczas Johanne przeprowadziła się z powrotem do Althaldensleben, aby opiekować się jego najmłodszymi dziećmi. Sama nie wyszła za mąż, zmarła w 1885 r. mając 56 lat. Pochowana została na cmentarzu rodzinnym rodziny von Nathusius. Mowę pogrzebową wygłosił jej bratanek [[Martin von Nathusius]], profesor teologii z [[Greifswald]].

Już w wieku 14 lat, jeszcze w Althaldensleben, Johanne Nathusius zaczęła troszczyć się o potrzebujących. Opiekowała się dziewczętami ze szkoły szycia i dziewiarstwa. Zaangażowała się też w założony przez jej brata [[Philipp Engelhard von Nathusius|Philippa von Nathusius]] (1815–1872) Dom Pomocy dla Dziewcząt, przeznaczony na schronienie dla osieroconych i zaniedbanych dziewcząt. Coraz bardziej interesował ją także los osób niepełnosprawnych umysłowo. Jej brat Phillip zwrócił uwagę jednemu z proboszczów Wilhelmowi Löhe (1808–1872[[1808]]–[[1872]]), prekursorowi Ruchu Diakonalnego w [[Niemcy|Niemczech]], na potrzebę utworzenia placówki w [[Bawaria|Bawarii]].

W 1858 r., dla prowincji Sachsen, Johanne zarządziła spis dzieci ułomnych w wieku od 6 do 12 lat. Wynik spisu został przedstawiony pruskiemu parlamentowi tej prowincji przez dwóch braci Johanny. Spis zawierał również wniosek opisujący możliwość poprawy przyszłego losu tych dzieci. Johanne Nathusius jako jedna z pierwszych zwróciła uwagę na zaniedbanie socjalne osób niepełnosprawnych w [[Prusy|Prusach]]. Dla tych osób nie istniały wówczas żadne izby przyjęć w placówkach. Żyli przeważnie w swoich rodzinach, które pozostawały bezradne wobec ich problemów. Nadzieja Johanny na to, że państwo obejmie opieką niepełnosprawnych i stworzy odpowiednie Ośrodki Opiekuńczo - Wychowawcze nie spełniła się jednak. Parlament krajowy uznał się za niewładny w tej sprawie. Wówczas Johanne, w myśl własnych słów: “skoro parlament zawiódł, jest to więc nasze zadanie“, sama postanowiła objąć opieką osoby niepełnosprawne mieszkające w ówczesnej [[Saksonia|Saksonii]].