Do służby w kajzerowskim wojsku wstąpił w 1905r[[1905]]. Został wówczas [[chorąży|chorążym]] w 139. Pułku Piechoty. Rok później awansowano go do stopnia [[porucznik| porucznika]]. Nie dysponujemy danymi odnośnie przebiegu jego służby podczas [[I wojna światowa| I wojny światowej]]. Wiadomo jedynie, że odznaczono go [[Krzyż Żelazny| krzyżami żelaznymi]] pierwszej i drugiej klasy, oraz Krzyżem Rycerskim Królewskiego Saskiego Zakonu św. Henryka oraz Zakonu Albrechta.
W 1929r[[1929]]. zostaje awansowany do stopnia [[major| majora]], w 1933r.[[1933]] do stopnia [[Pułkownik| pułkownika]]. W tym samym roku obejmuje dowództwo 23 Pułku Piechoty.
[[1 stycznia]] 1939r.[[1939]] zostaje [[generał major|generałem majorem]], w marcu obejmuje dowództwo [[Landwehra|Landwehry]] w Opolu. W przededniu wojny na jej bazie zostaje sformowana 239. Dywizja Piechoty Wehrmachtu, a Neuling zostaje jej dowódcą. Dywizja, jako jednostka 3 rzutu nie przedstawiała wielkiej wartości bojowej. W jej skład wchodzili [[Ślązacy]] mieszkańcy na [[Opolszczyzna|Opolszczyźnie]] i niemieckim Górnym Śląsku.
===Działania bojowe na Górnym Śląsku we wrześniu 1939 ===
Linia 16:
===Działalność po 1939 r.===
Dywizja Neulinga w 1940 r. zostaje przeniesiona w rejon [[Freiburg|Freiburga]], gdzie zabezpiecza granicę z Francją. Miesiąc po inwazji na Francję dywizja forsuje [[linia Maginota|linię Maginota]] i zajmuje [[Colmar]] oraz [[Strasburg]]. Następnie dywizja wraca na Śląsk do [[Koźla]], gdzie pełni funkcję dywizji szkolnej. Następnie przeniesiona zostaje do Rumunii, skąd ruszyła na podbój ZSRR. Do rozwiązania w [[1942 r.]] dywizja bierze udział w walkach na [[front wschodni (II wojna światowa)|froncie wschodnim]].
Sam Neuling w latach [[1941]] - [[1942|42]] pozostaje w rezerwie. Jesienią 1942r.[[1942]] zostaje jednak dowódcą 62. Korpusu stacjonującego we Francji. Awansowano go równocześnie do stopnia [[generał majorporucznik| generała majoraporucznika]], zostaje też odznaczony [[Krzyż Rycerski|krzyżem rycerskim]]. Po rozbiciu korpusu przez Amerykanów [[18.08.1944r.sierpnia]] [[1944]] dostaje się do niewoli, którą spędza w obozie jenieckim w Clinton w stanie Missisipi. Wychodzi na wolność po 3 latach, wraca do [[RFN|Zachodnich Niemiec]] i osiedla się w Hildesheim, gdzie umiera w [[1960]] r. Nigdy nie postawiono mu zarzutów o zbrodnie, które popełniono na Polakach we wrześniu 1939 r. na Śląsku.
