Chlotar II: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
kat. |
rozbudowa artykułu o wiedzę faktograficzną (Zb. Ciarkowski) |
||
Linia 5:
W roku 597 zmarła śmiercią naturalną Fredegunda. Została pochowana w kościele Saint-Germain-des-Pres w Paryżu.
Tymczasem sojusz braci (Teudeberta II austrazyjskiego i Teodoryka burgundzkiego) nadal zagrażał Chlotarowi. W roku 600, w bitwie nad Orvanną, wojska neustryjskie poniosły klęskę. Burgundowie i Austrazyjczycy spustoszyli miasta i wsie nad Sekwaną. Chlotar zgodził się przystać na ugodę na warunkach zwycięzców. Pozostawili oni w jego rękach obszar między Sekwaną, Oise i Kanałem La Manche. Resztę Neustrii podzielono między Austrazję i Burgundię.
Po tych wydarzeniach sojusz Teudeberta z Teodorykiem uległ zachwianiu. Powodem była obawa neustryjskich możnych przed wpływami Brunhildy, która miała ogromny wpływ na Teodoryka w Burgundii i posiadała dawne wpływy w Austrazji. Pod ich naciskiem Teudebert odmówił pomocy Burgundii, na którą Chlotar ruszał z wyprawą zbrojną. Istotnie, w roku 607 wojska Chlotara wtargnęły do Burgundii ale poniosły klęskę pod Etampes. W 612 Teuderyk zabrał Teudebertowiw Austrazję a jego samego pozbawił tronu. Mając Burgundię, Austrazję i część Neustrii, Teuderyk snuł plan zajęcia dzielnicy Chlotara II i całkowitego zjednoczenia ziem frankijskich. Zmarł jednak na dezynterię w Metz w 613 roku. Tron Chlotara został uratowany. Władzę w Austrazji przejął 10 letni Sigebert, nieślubny syn Teuderyka. Stało się tak z woli Brunhildy, babki nowego króla, wbrew woli austrazyjskich możnych, którym przewodzili wówczas: Pepin z Landen i biskup Metzu Arnulf. Możni wezwali więc na tron Austrazji Chlotara II. Na czele wojsk Chlotar ruszył do Austrazji i dotarł do Koblencji. Austrazyjskie wojska rozeszły się bez walki. Brunhilda i Sigibert II schronili się w Wormacji dokąd Brunhilda wezwała oddziały Turyngów i Sasów. Oboje nie doczekali pomocy, ponieważ Burgundowie wydali ich Chlotarowi. Chlotar kazał stracić Brunhildę, którą przywiązano do końskiego ogona i wleczono tak długo aż zmarła.
W ten sposób Chlotar zjednoczył królestwa frankijskie.
Podczas soboru w [[Paryż]]u [[10 października]] [[614]] roku<ref name="gw">Praca zbiorowa ''Historia powszechna Tom 7 Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki'', Mediaset Group SA, 2007, ss. 87, ISBN 978-84-9819-814-0</ref> wydał tzw. ''Edictum Chlotari'' (Edykt Chlotara) - porównywalny z ''Magna Charta Libertatum'' - w którym zrezygnował ze sporych uprawnień korony. Wraz z wydaniem tego dokumentu jedynym faktycznym władcą stała się szlachta, szczególnie [[Austrazja|austrazyjska]] bardziej nieugięta wobec korony niż szlachta Neustrii i [[Burgundia|Burgundii]]. Polityka państwa przeniosła się na wschód.
Powstał pierwszy ośrodek oporu przeciw królowi jako że austrazyjscy możnowładcy zmusili Chlotara II w roku [[623]] do ustanowienia swego nieletniego syna [[Dagobert I|Dagobert]]a austrazyjskim królem dzielnicowym by mogli rządzić w jego imieniu jako regenci.
| |||