Bitwa pod Nieuport: Różnice pomiędzy wersjami

W roku [[1600]] [[Maurycy Orański]] wylądował we [[Flandria|Flandrii zelandzkiej]] w celu odblokowania [[Ostenda|Ostendy]]. Po zdobyciu kontroli nad ujściem [[Skalda|Skaldy]] wojska Maurycego zadały namiestnikowi Niderlandów arcyksięciu [[Albrecht Austriacki|Albrechtowi Austriackiemu]] kleskęklęskę pod '''Nieuport'''. Pomimo zwycięstwa z powodu zbyt wydłużonych linii komunikacyjnych armia niderlandzka musiała zrezygnować ze zdobycia twierdzy Nieuport.

Do [[21 czerwca]] Maurycy zebrał siły wielkości 12 [[regiment]]ów piechoty i 25 [[kornet]]ów jazdy – razem 12 tys. piechoty i 2 tys. jazdy<ref>według Małej Encyklopedii Wojskowej Maurycy mialmiał 1800 jazdy</ref>, a następnie [[22 czerwca]] przeprawił się przez ujście Skaldy na licznych małych statkach i skierował swe wojska na Ostendę, która miała być bazą dla jego operacji. Wzmocnił tamtejszy garnizon połową regimentu i czterema kornetami, po czym [[30 czerwca]] ruszył na [[Nieuwpoort|Nieuport]], który był bazą korsarską Hiszpanów.

Po odniesionym zwycięstwie arcyksiążę zebrał swych oficerów na naradę wojenną. Większość pragnęła, by okopać się w poprzek drogi na Ostendę, co zmusiłoby Maurycego do ataku wzdłuż wąskiego frontu w miejscu, gdzie ciężka jazda holenderska miałaby gorsze warunki do walki od lekkiej jazdy hiszpańskiej. Pomysł spotkał się z ostrym sprzeciwem tej części, która liczyła na zdobycze wojenne i z tego powodu pragnęła jak najszybciej doprowadzić do walki. Ponadto Albrecht liczył na to, że dopadnie wojska MAurycegoMaurycego pod murami Nieuport i pokona go z pomocą miejscowego garnizonu. Ostatecznie przeważyło pragnienie łupów i armia arcyksięcia ruszyła w szyku bojowym wzdłuż wybrzeża. W środku dnia z powodu przypływu maszerujące wojska hiszpańskie musiały opuścić zwężającą się z biegiem czasu plażę, wspinając się na złożone z sypkiego piasku wydmy. Spowolniło to marsz armii arcyksięcia Albrechta, dająćdajać Maurycemu Nassauskiemu czas na koncentrację sił i przygotowanie wojsk do bitwy. Korzystając z danego mu czasu Marycy przeprawił brodem na prawy brzeg rzeki Yser około 1 tys. jazdy i 4 tys. najlepszej piechoty.

Najpierw ruszyła naprzód hiszpańska piechota, uformowana w postaci chrakterystycznychcharakterystycznych ''tercios'', na których czele stali Sapena i Avila. Zaatakowali oni prawe skrzydło niderlandzkie, gdzie znajdował się regiment fryzyjski. Maurycy posłał tam resztę swojej drugiej linii, dzięki czemu utrzymał front.

W tym czasie na lewym skrzydle wojsk niderlandzkich angielskie regimenty musiały stawić czoło hiszpańskim ''tercios'' złożnymzłożonym ze starych weteranów. Tymi elitarnymi jednostkami piechoty dowodzili Monroy i Villar. Dobrze wyszkoleni w nowej taktyce Maurycego Anglicy utrzymywali ciągły ogień na posuwających się w górę wzniesienia, ciężko sŧąpających piechurów hiszpańskich. Pochód hiszpańskiej piechoty osłaniały grupki arkebuzerów. Gdy doszło w końcu do starcia na piki, Hiszpanie zepchnęli Anglików ze szczytu wzniesienia. Widzący niebezpieczeństwo Francis Vere domagał sie posiłków, które jednak nie zdążyły na czas i Anglicy zostali całkowicie rozgromieni.

Chociaż Maurycy pokonał armię hiszpańską, co nie zdarzało się zbyt często w końcu [[XVI wiek]]u, bitwa nie przyniosła niderlandzkim powstańcom żadnych konkretnych korzyści. Maurycy, pomimo zwycięstwa, ze względu na zbyt wydłużone linie komunikacyjne musiał się wkrótce wycofać, tym bardziej, że Flamandowie wbrew oczekiwaniom nie przyłączyli się do powstania i pozostali lojalni wobec hiszpańskiej monarchii. Ponadto potężny port w Dunkierce, który był głównym celem kampanii Maurycego, pozostał poz zasięgiem wojsk niderlandzkich i będąc w rękach Hiszpanów, pozostał bazą dla kaprów atakujacychatakujących niderlandzkie statki handlowe przez najbliższe lata.

W przyszłości Holendrzy zdołali zemścić się na Hiszpanach bijąc ich na morzu i rugując z pozycji pierwszego mocarstwa morskiego w drugiej połowie [[XVII wiek]]u. Od strony taktycznej bitwa przebiegalaprzebiegała paradoksalnie – przeprowadzone przez Maurycego reformy piechoty były niewątpliwie uzasadnione, jednak to nie zreformowana piechota zadecydowała o zwycięstwie, lecz szarżująca kawaleria niderlandzka.