Bernard kształcił się na księdza w [[Rzym]]ie, wyświęcony został w [[Reims]] przez kard. [[Thomas-Marie-Joseph Gousset|Thomas-Marie-Josepha Gousseta]] (1792–1866). Początkowo przez kilka lat pracował w jednej z parafii w [[Ardeny|Ardenach]], następnie w 1856 udał się do Norwegii gdzie służył w katolickiej misji [[Biegun północny|Biegunabieguna północnego]] (''Praefectura Apostolica Poli Arctici''). Już w 1856 został wysłany do Islandii, będącej częścią misji Biegunabieguna północnego, gdzie przybył w 1857. Wraz [[Jean-Baptiste Baudoin|Jean-Baptistem Baudoinem]] (1831–1875) był pierwszym katolickim duchownym od czasów [[reformacja|reformacji]], który prowadził posługę w tym kraju. Bernard i Baudoin wznieśli niewielką kaplicę w rolniczym [[przysiółek|przysiółku]] o nazwie [[Landakot]], w sąsiedztwie [[Reykjavík]]u. Spotkali się tam z niechętnym przyjęciem i w 1862 Bernard opuścił Islandię, mimo że Baudoin prowadził tam działalność duszpasterską aż do 1875. 5 kwietnia 1869 Bernard został wyznaczony prefektem apostolskim Norwegii i Laponii z siedzibą w [[Trondheim]]. Ze względu na stan zdrowia zrezygnował z funkcji w 1887 i opuścił Norwegię. Zastąpiony został przez [[Luksemburg|luksemburskiego]] księdza [[Johannes Olav Fallize|Johannesa Olava Fallizego]] (1844–1933), od 1892 [[biskup tytularny|tytularnego biskupa]] Elusy, pod którego przewodnictwem misja, choć nadal niewielka, stale rozwijała się.
