Jerzy Tumaniszwili: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Usunąłem ek wstawione przeze mnie. Błąd. |
dopisane dwie strony |
||
Linia 1:
{{DNU|}}
{{kategoria}}{{linki}}
Po zdaniu w maju 1935 r. matury w Gimnazjum im. Karola Brzostowskiego w Suwałkach, rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu na Wydziale Technicznym. 15 października 1938 r. otrzymał nominację na pierwszy stopień oficerski podporucznika kontraktowego marynarki. Od listopada 1938 r. do marca 1939 r. uczestniczył w Kursie Aplikacyjnym dla Podporuczników Marynarki, po ukończeniu którego otrzymał przydział do Kadry Floty w Gdyni Oksywiu na stanowisko oficera wachtowego niszczyciela ORP "Burza" pod dowództwem kmdr. ppor. Stanisława Nahorskiego. W końcu sierpnia 1939 r., realizując rozkaz specjalny dowódcy Floty, kontradm. Józefa Unruga nr 1000 (tzw. Plan "Pekin"), uczestniczył w operacji wycofania z Morza Bałtyckiego do Wielkiej Brytanii dywizjonu złożonego z trzech polskich niszczycieli: ORP "Błyskawica", "Burza" i "Grom" oraz operacji przebazowania do portu Royal Navy w Edynburgu zakończonej 1 września 1939 r.
Jako oficer broni podwodnej uczestniczył 7 września 1939 r. w pierwszym podczas II wojny światowej ataku na niemiecki okręt podwodny U-boot. Od początku wojny brał udział, wspólnie z okrętami Royal Navy, w patrolach bojowych na Morzu Północnym i walkach z niemieckimi okrętami podwodnymi. W styczniu 1940 r. został dowódcą łodzi patrolowej kontrolującej jednostki holenderskie na Morzu Północnym. Następnie, jako oficer na ORP "Burza", uczestniczył w kampanii norweskiej i francuskiej, w trakcie których brał udział w pojedynkach artyleryjskich z niemiecką artylerią nabrzeżną oraz ostrzale niemieckich wojsk pancernych pod Calais.
Obecnie mieszka w Beavercreek w stanie Oregon, USA. ▼
Po ciężkim uszkodzeniu "Burzy" przez bombowce Luftwaffe pod Calais, w październiku 1940 r. został wyznaczony na stanowisko I oficera broni podwodnej na przejętym od floty francuskiej niszczycielu "Ouragan". Po ponownym przekazaniu tego okrętu marynarce wojennej Wolnych Francuzów 30 kwietnia 1941 r. otrzymał skierowanie do brytyjskiej Gunnery School jako kierownik grupy marynarzy wyznaczonych do obsadzenia niszczyciela ORP "Krakowiak". 13 maja 1941 r. został wyznaczony (w stopniu porucznika marynarki) na stanowisko II oficera artylerii niszczyciela ORP "Krakowiak" pod dowództwem kmdr. ppor. Tadeusza Gorazdowskiego. Jako II oficer artylerii na ORP "Krakowiak" wziął udział w działaniach bojowych na wodach Kanału La Manche. Uczestniczył w osłonie konwojów, w tym konwojów atlantyckich, oraz w patrolach i działaniach zespołów Floty. 30 sierpnia 1941 r. został I oficerem artylerii na ORP "Krakowiak".
30 września 1941 r. decyzją ministra spraw wewnętrznych RP otrzymał polskie obywatelstwo. Pod koniec grudnia 1941 r. wziął udział w operacji "Archery" - wypadzie sił brytyjskich na niemiecką bazę morską na Lofotach zakończonej zniszczeniem urządzeń portowych oraz w działaniach na Kanale La Manche trwających do połowy maja 1942 r. Następnie skierowano go na Kurs Oficerów Artylerii Morskiej. Po jego ukończeniu, od sierpnia do grudnia 1942 r. uczestniczył w patrolach bojowych na Kanale La Manche i walkach z niemieckimi bateriami nabrzeżnymi. 14 października 1942 r. podczas bitwy z niemieckimi ścigaczami został ranny. Od grudnia 1942 r. do grudnia 1943 r. pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Specjalistów Floty jako kierownik grupy artylerii. Od stycznia 1944 r. do lutego 1945 r. był I oficerem artylerii na niszczycielu ORP "Piorun", na którego pokładzie brał udział w działaniach bojowych przeciwko okrętom Kriegsmarine (m.in. na północnym Atlantyku), a w kwietniu 1944 r. przeciwko pancernikowi "Tirpitz" blokującemu drogę alianckich konwojów do Murmańska.
W czerwcu 1944 r. brał udział we wsparciu lądowania wojsk aliantów w Normandii, w bitwach morskich stoczonych z niszczycielami niemieckimi pod Ouessant, patrolowcami pod Jersey oraz w patrolach na wodach Zatoki Biskajskiej. Dowodził artylerią ORP "Piorun" podczas zatopienia niemieckiego krążownika pomocniczego "Sauerland" 12 sierpnia 1944 r. Uczestniczył również w akcjach okrętów marynarki wojennej przy brzegach Francji i działaniach bojowych w ramach brytyjskiej 23. Flotylli Niszczycieli. 12 lutego 1945 r. został wyznaczony na stanowisko oficera artylerii Floty. 3 maja 1945 r. mianowany na stopień kapitana marynarki, a 9 kwietnia 1947 r. - rozkazem Naczelnego Wodza i Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych gen. broni Władysława Andersa na stopień komandora podporucznika.
Od 1950 r. w Stanach Zjednoczonych. Był czynnym członkiem Stowarzyszenia Marynarki Wojennej w Wielkiej Brytanii, uczestnikiem światowych zjazdów tej organizacji, autorem wielu artykułów o tematyce marynistycznej na łamach "Polski Walczącej" i "Naszych Sygnałów" czasopisma Stowarzyszenia Marynarki Wojennej. Był także członkiem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Stanach Zjednoczonych. Decyzją ministra obrony narodowej z 9 marca 2001 r. otrzymał stopień komandora porucznika, a decyzją ministra obrony narodowej z 5 lutego 2003 r. - stopień komandora. 15 sierpnia 2008 r. mianowany kontradmirałem w stanie spoczynku.
Odznaczenia: Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Walecznych (trzykrotnie), Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Rzeczpospolitej Polskiej.
Pseudonim: Jerzy Traper
| |||