Bronisław Chajęcki: Różnice pomiędzy wersjami

== Okres przedwojenny ==▼

Był synem Kacpra Chajęckiego i Tekli z domu Piątek. Uczęszczał do Gimnazjum św. Kazimierza w Warszawie. Naukę przerwał w lipcu [[1920]], kiedy wstąpił na ochotnika do wojska, aby wziąć udział w [[wojna polsko-bolszewicka|walkach z bolszewikami]]. Służył w batalionie harcerskim w [[Puck]]u. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Gimnazjum, a następnie podjął naukę w warszawskim Seminarium Nauczycielskim im. [[Stanisław Konarski (pisarz)|Stanisława Konarskiego]]. Jednocześnie od [[1917]] działał w harcerstwie; m.in. był komendantem hufca pruszkowskiego i błońskiego [[ZHP]]<ref> {{cytuj stronę | url = http://historia.pruszkow.zhp.pl/historia.html | tytuł = Historia Hufca Pruszków}} </ref>. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w [[Komorów|Komorowie]]-[[Ostrów Mazowiecka|Ostrowi Mazowieckiej]]. Po jej ukończeniu zaczął pracować jako nauczyciel w szkołach w [[Otwock]]u i [[Grodzisk Mazowiecki|Grodzisku Mazowieckim]]. Następnie objął funkcję kierownika ośrodka zdrowia i opieki społecznej na Pradze w Warszawie, a od [[1936]] został delegatem prezydenta Warszawy na Pragę.▼

Podczas obrony Warszawy przed wojskami niemieckimi we wrześniu [[1939]] prezydent [[Stefan Starzyński]] 11 września postawił go na czele Komisariatu Cywilnego Obrony Pragi jako swojego zastępcę; kierował też ze strony władz cywilnych obroną przeciwlotniczą stolicy. W czasie okupacji niemieckiej od 30 września 1939 do wybuchu [[kalendarium powstania warszawskiego - 1 sierpnia|1 sierpnia]] [[1944]] [[powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] sprawował funkcję kierownika Miejskiego Biura Dzielnicowego Warszawa Praga. Jednocześnie już od października 1939 zaangażował się w działalność konspiracyjną. Był współorganizatorem organizacji podziemnej [[Warszawianka]], z którą przeszedł do organizacji [[Unia]]. Został w niej komendantem wojskowym na Pragę. W marcu [[1942]], po scaleniu Unii z AK, został oddelegowany na stanowisko komendanta [[Państwowy Korpus Bezpieczeństwa|Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa]] na obszar Warszawy, którym kierował pod ps. "Boryna" lub "Maciej Boryna". Brał udział w powstaniu warszawskim jako dowódca oddziału PKB, a także przy produkcji broni i materiałów wybuchowych. Po kapitulacji powstańców uciekł z transportu jenieckiego i udało mu się dotrzeć do oddziałów partyzanckich Grupy Kampinos AK. W marcu [[1945]] zgłosił się do LWP; został dowódcą kompanii kolejno w 4, 1 i 2 Pułkach Piechoty. Otrzymał awans do stopnia kapitana. We wrześniu [[1946]] został zdemobilizowany. Objął funkcję kierownika referatu administracyjnego, a następnie przewodniczącego rady zakładowej w Okręgowym Oddziale Przemysłowo-Rolnym Spółdzielni Społem. Później został nauczycielem w Publicznej Szkole Metalowej w [[Pruszków|Pruszkowie]].▼

== Areszt, skazanie, stracenie ==▼

11 listopada [[1948]] został aresztowany przez [[Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego|UB]], i dręczony w podczas śledźtwa w szczególny sposób<ref> IPN, zob niżej</ref>. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z 30 maja 1952<ref> {{cytuj stronę | url = www.ipn.gov.pl/download.php?s=1&id=16 | tytuł = Informacja o działalności Instytutu Pamięci Narodowej}} </ref> skazany został na karę śmieci. 5 lub 20 stycznia<ref> Rozbieżność pochodzi i różnic w aktach i danych rodziny. </ref> [[1953]] stracono go w [[Więzienie mokotowskie|więzieniu mokotowskim]]. 16 maja [[1958]] został zrehabilitowany. Grób symboliczny znajduje się na [[Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie|Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie]] w [[Kwatera na Łączce|Kwaterze "Na Łączce"]]. Od czerwca 2002 [[Instytut Pamięci Narodowej]] prowadzi pod sygnaturą S 48/02/Zk śledztwo w jego sprawie.▼

== Odznaczenia ==▼