Powstania szkockie: Różnice pomiędzy wersjami

Kolejne bitwy (pod [[bitwa pod Cromdale|Cromdale]], [[Bitwa nad Boyne|Boyne]], [[Bitwa pod Dunkeld|Dunkeld]]) były w większości przegrane i powstanie wygasło w końcu 1691, zwłaszcza po ogłoszeniu ultimatum przez Wilhelma. Ostatnim zbrojnym akcentem powstania była zbrodnia wojsk orańskich dokonana w [[Rzeź w Glencoe|Glencoe]].

Rozpoczęte przybyciem do Szkocji księcia Karola Edwarda, który przy braku tym razem wsparcia Francji, z własnej kieszeni finansował przedsięwzięcie. [[2 sierpnia]][[1745]]r. młody książę wylądował na [[Hebrydy|Hebrydach]] z niewielką grupą jakobickich emigrantów, 700 ochotnikami z [[Irlandzka Brygada (Szkocja)|Irlandzkiej Brygady]] i ładunkiem broni dla powstańców.

Młodzieńczy zapał Karola Edwarda, jego szacunek dla góralskich tradycji oraz krwawe rządy angielskich najeźdźców przyczyniły się do masowego poparcia powstania. Prócz większości klanów góralskich przyłączali się również jakobici z nizin i Anglii. Armia powstańcza prawie bez walki zajęła stolicę [[Szkocja|Szkocji]] - [[Edynburg]]. Pierwsze wielkie zwycięstwo w [[Bitwa pod Prestonpans|bitwie pod Prestonpans]] [[21 września]] przyczyniło się do podniesienia morale wojsk i dalszego napływu ochotników. Powstańcy rozpoczęli marsz na [[Newcastle upon Tyne|Newcastle]], w [[Londyn]]ie zapanowała panika. Jednak niezdecydowanie dowódców, niesnaski w sztabie i zaczynające się dezercje wśród ochotników przyczyniły się do klęski. Armia rządowa została natomiast wsparta świeżymi [[hanower]]skimi siłami, ściągniętymi z kontynentu. Mimo to wojska szkockie zdołały jeszcze pokonać Anglików w [[Bitwa pod Falkirk (1746)|bitwie pod Falkirk]]. Ostateczną klęskę siły jakobickie poniosły [[16 kwietnia]] [[1746]] r. w [[Bitwa pod Culloden|bitwie pod Culloden Moor]], na moczarach opodal [[Inverness]]. "Młody pretendent" został siłą wycofany z walki i po kilku miesiącach ukrywania się wśród góralskich stronników wrócił do Francji.