Polanka Horyniecka (wieś): Różnice pomiędzy wersjami

|galeria_commons=Category:Brusno

|}}

'''Polanka Horyniecka''' (''Deutschbach'', w [[Zmiany nazw miejscowości w południowo-wschodniej Polsce 1977|latach 1977-1981]] Polanka) – wieś w [[Polska|Polsce]] położona w [[województwo podkarpackie|województwie podkarpackim]], w [[powiat lubaczowski|powiecie lubaczowskim]], w [[gmina Horyniec-Zdrój|gminie Horyniec-Zdrój]].

 

[[podział administracyjny Polski 1975-1998|W latach 1975-1998]] miejscowość położona była w [[województwo przemyskie|województwie przemyskim]].

 

 

Wieś pierwotnie nazywała się Deutschbach (Niemiecki Potok). Została założona w latach 80. [[XVIII wiek]]u, w ramach zainicjowanej przez cesarza [[Józef II Habsburg|Józefa II]] akcji osadnictwa niemieckiego w [[Galicja|Galicji]], tzw. [[kolonizacja józefińska|kolonizacji józefińskiej]].

 

Około 3 km na północny zachód od wsi istniał dawniej [[folwark]] Stare Brusno, należący do majątku Ponińskich w [[Horyniec|Horyńcu]]. Po [[II wojna światowa|wojnie]] powstało tu [[PGR]] Polanka, po jego likwidacji w [[1989]] r. nabyte przez Przedsiębiorstwo Rolno-Handlowe "Amigo", które prowadziło tu stadninę koni. Od [[1998]] r. właścicielem obiektu jest spółka agroturystyczna "Polanka", prowadząca nadal stadninę koni oraz bazę noclegową. W rejonie byłego folwarku pozostał z dawnych czasów staw, kapliczka, kamienny krzyż przydrożny, resztki jazu i młyna wodnego. Przy gruntowej drodze w pobliżu stadniny zobaczyć można nietypowe znaki drogowe.

 

 

Interesujące przyrodniczo i geologicznie są położone w pobliżu źródła [[Brusienka|Brusienki]]. Niewiele ponad kilometr od wioski, na Kamiennej Górze zw. też Brusnem lub po prostu Górą (364,8 m [[n.p.m.]]), znajdują się kamieniołomy, z których tutejsi [[Ośrodek kamieniarski w Bruśnie|kamieniarze]] pozyskiwali surowiec. Występują tu m.in. duże złoża [[wapień|wapieni]] litotamniowych z dolnej fazy [[Miocen|tortonu]], eksploatowane co najmniej od kilku stuleci.

Po wysiedleniu z sąsiedniego Brusna ludności ukraińskiej, w Polance osiadło dwóch przedstawicieli dawnych rodów kamieniarskich – Michaił Lubycki i Dymitr Pidhorecki. Zmarli wkrótce po wojnie. Odtąd kamieniarstwo zaczęło zanikać. Ostatnimi, znanymi z nazwiska kamieniarzami, tworzącymi jeszcze w [[lata 60. XX wieku|latach 60. XX wieku]] byli Adam Birnbach i Mieczysław Zaborniak.

 

*{{cytuj książkę |nazwisko=Lew |imię=Stefan |tytuł=Rocznik Przemyski t. XI |rok=1967 |wydawca=Ludowy Ośrodek Kamieniarski w Bruśnie}}

*{{cytuj książkę |nazwisko=Wład |imię=Paweł |nazwisko2=Wiśniewski |imię2=Marek |tytuł=Roztocze Wschodnie |rok= 2004 |wydawca=Wydawnictwo Naukowe Turystyczne i Edukacyjne |miejsce= Mielec}}

*{{cytuj książkę |nazwisko=Rąkowski |imię=Grzegorz |tytuł=Polska egzotyczna część II|rok=2004 |wydawca=Wydawnictwo Rewasz}}

 

{{Linki do map Polski

|stopniN=50