'''Franciszek Jakub Falkowski''' (ur. [[29 kwietnia]] [[1775]] w [[Budlewo|Budlewie]], zm. [[2 września]] [[1848]] w [[Warszawa|Warszawie]]) - polski [[Pedagogika|pedagog]] i [[Filantropia|filantrop]], [[Pijarzy|pijar]].
Kształcił się u OOoo. Pijarów w [[Drohiczyn (województwo podlaskie)|Drohiczynie]] nad Bugiem.
W [[1800]] roku przyjął [[święcenia kapłańskie]] z rąk [[Onufry Kajetan Szembek|Onufrego Szembeka]]. Jako ksiądz został nauczycielem kolejno w szkoleszkołach: w [[Łomża|Łomży]], [[Drohiczyn (województwo podlaskie)|Drohiczynie]] i [[Szczuczyn (województwo podlaskie)|Szczuczynie]], gdzie poznał głuchoniemego siedmioletniego chłopca - Piotra Gąsowskiego<ref name="Fal">Ks. Nowodworski: ''Ksiądz Jakób Falkowski i Instytut Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie'' Tygodnik Ilustrowany nr 27 19-31 marca 1860</ref>. Zainteresował się kształceniem głuchych. Studiował pedagogikę głuchych w Lipsku i Wiedniu. W [[1817]] r. założył [[Instytut Głuchoniemych w Warszawie]], pierwszą w Polsce szkołę kształcącą dzieci głuche. Przez wiele lat był również jej rektorem. Rocznik Towarzystwa Naukowego<ref>Rocznik Towarzystwa Naukowego z Uniwersytetem Krakowskim połączonego'' t. IV, Kraków 1819 strony początkowe nienumerowane</ref> wymienia go wśród ''Członki Korespondenci Towarzystwa - Falkowski Jakób, Prof: Instytutu Głuchoniemych''. Został pierwszym proboszczem parafii [[Kościół św. Aleksandra w Warszawie|św. Aleksandra]] 18 czerwca [[1826]].
Zmarł 2 września 1848 roku. Jego szczątki zostały złożone w kościele świętego Aleksandra w Warszawie.
