Marmury Elgina: Różnice pomiędzy wersjami

'''Marmurami Elgina''' zwane są starożytne marmury [[Partenon|partenońskie]], wywiezione z Aten do Londynu przez Lorda[[Thomas Bruce, 7. hrabia Elgin|lorda Elgina (Thomasa Bruce'a)]].

Thomas Bruce, lord7. hrabia Elgin, w roku 1799 mianowany został ambasadorem brytyjskim w [[Imperium Ottomańskieosmańskie|Imperium Ottomańskim]], które obejmowało także terytorium Grecji z Atenami. Ponieważ chciał wykorzystać swój pobyt w Turcji w celu sporządzenia rysunków i odlewów gipsowych starożytnych rzeźb znajdujących się w Atenach, w celu ich wykorzystania dla ozdoby swojej nowej siedziby w Szkocji, w drodze do Konstantynopola zatrzymał się na Sycylii, gdzie zaangażował zespół złożony z malarzy, architektów i specjalistów w sporządzaniu odlewów gipsowych, który skierował do Aten, podczas gdy sam podążył do Konstantynopola. Zespół Elgina, pomimo otrzymania oficjalnego ''firmanu'' (zezwolenia) od rządu tureckiego na sporządzanie kopii i rysunków, napotykał w latach 1800-1801 stale na trudności w dostępie do Akropolis ateńskiej, służącej wówczas jako turecka twierdza wojskowa. Elgin uzyskał wówczas drugi ''firman'', w którym uprawnienia rozszerzone zostały na prowadzenie wykopalisk na terenie Akropolis i zabieranie „fragmentów kamienia ze starymi inskrypcjami lub rzeźbami”. Wykorzystano sprzyjająca koniunkturę polityczną: w tym samym czasie wojska brytyjskie pokonały armię Napoleona Bonaparte w Egipcie i rząd turecki spodziewał się odzyskać tę prowincję dzięki życzliwej współpracy z Brytanią. Zdejmowanie rzeźb i płaskorzeźb trwało od połowy 1801 do 1812 r. Ogółem pozyskano 56 płyt z liczącego 111 płyt pokrytego płaskorzeźbą fryzu, 15 (z 92) [[metopa|metop]] i 17 figur z [[tympanon|tympanonów]]. Ponadto wywieziono jedną z [[kariatyda|kariatyd]] i kolumnę z [[Erechtejon]]u.

W 1816 r. Elgin, doprowadzony do bankructwa swoim przedsięwzięciem, zmuszony został do zaoferowania Koronie Brytyjskiej marmurów do sprzedaży. Już wówczas legalność i etyczna strona przedsięwzięcia Elgina budziły w Brytanii wątpliwości, w znacznej mierze w wyniku popularności opublikowanego w roku 1812 r. poematu [[LordGeorge Gordon Byron|lorda Byrona]] ''Wędrówki Childe’a Harolda'', w którym napiętnował on wywóz marmurów jako „splądrowanie krwawiącego kraju”. Marmury, zakupione przez rząd brytyjski, przekazane zostały następnie [[Muzeum Brytyjskie|Muzeum Brytyjskiemu]], w którym do dzisiaj się znajdują.