I wojna światowa: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Włochy nie uczestniczyły w I wojnie światowej po stronie państw centralnych tylko ententy, ponieważ były zobligowane do pomocy Francji po okresie zjednoczenia Włoch.
Anulowanie wersji nr 19232014 autora 83.168.106.21 mowa jest o sojuszach przed I w.ś. a nie w trakcie
Linia 67:
=== Otto von Bismarck i załamanie się systemu sojuszy ===
[[Plik:Nicholas II of Russia painted by Earnest Lipgart.jpg|thumb|left|150px|[[Mikołaj II Romanow|Mikołaj II]] – [[car]] Rosji]]
I wojna światowa była po części spowodowana istnieniem dwóch wrogich [[sojusz]]y – Trójporozumienia ([[Imperium brytyjskie|Wielka Brytania]], [[III Republika Francuska|Francja]], [[Imperium Rosyjskie|Rosja]] i w 1915r. [[Zjednoczone Królestwo Włoch|Włochy]]) oraz Trójprzymierza ([[Cesarstwo Niemieckie|Niemcy]], [[Austro-Węgry]] oraz [[Zjednoczone Królestwo Włoch|Włochy]]), doktóre którychrozwinęły wsię czasieza wojnysprawą dołączyłykanclerza [[Bułgaria]]Rzeszy i [[TurcjaOtto von Bismarck|Bismarcka]]) po wojnie francusko-pruskiej. Bismarck dążąc do odizolowania Francji doprowadził do zawarcia przymierza w [[1879]] pomiędzy Niemcami i Austro-Węgrami przeciw Rosji (w wypadku wojny między Niemcami a Francją Austro-Węgry miały zachować neutralność). Kiedy Francja zajęła [[Tunezja|Tunezję]], "żelazny kanclerz" wykorzystał niezadowolenie Włochów (którzy sami zamierzali zająć Tunezję) i doprowadził do wciągnięcia Italii do sojuszu przeciwko Francji w [[1882]]. W zamian za to, że Włochy miały pozostać neutralne, jeżeliby doszło do ataku Rosji na Austro-Węgry; Niemcy i Austro-Węgry zgodziły się pomóc Włochom, gdyby te zostały zaatakowane przez Francję. Wzajemna nieufność pomiędzy Austrią a Rosją pogłębiała się wraz z kolejnymi konfliktami na Bałkanach. Na razie nie doszło do wojny, bo Bismarckowi udało się doprowadzić do zawarcia pomiędzy Rosją i Niemcami: tzw. traktatu reasekuracyjnego, który stanowił, że obydwa kraje pozostaną neutralne w stosunku do siebie, jeżeli którekolwiek z nich będzie w stanie wojny.
[[Plik:F A von Kaulbach Germania 1914.jpg|thumb|150px|Niemiecki plakat propagandowy - "Germania"]]
Po zdymisjonowaniu Bismarcka ([[1890]]) przez nowego cesarza Niemiec [[Wilhelm II Hohenzollern|Wilhelma II]] doszło do zasadniczej zmiany polityki zagranicznej Rzeszy. Ówcześni członkowie rządu byli nieprzychylnie nastawieni do Słowian, a do Rosji w szczególności, co sprawiło, że traktat reasekuracyjny z tym krajem nie miał już racji bytu i nie został przedłużony. Francja wykorzystała nadarzającą się okazję i zdobyła nowego sojusznika w osobie cara [[Mikołaj II Romanow|Mikołaja II]], zawierając z nim ostatecznie sojusz obronny w [[1892]]. Wilhelm II poczuł się nagle osaczony z dwóch stron. Wielka Brytania nabierała coraz większych podejrzeń co do intencji polityków niemieckich, co było spowodowane m.in. ogromną rozbudową floty niemieckiej, która mogła zagrozić panowaniu na morzach marynarki brytyjskiej. Sytuacji nie poprawiło także popieranie [[Burowie|powstańców burskich]] przez Niemcy.