Milt Jackson: Różnice pomiędzy wersjami

'''Milton (Milt) Jackson''' (ur. [[1 stycznia]] [[1923]] w [[Detroit]], zm. [[9 października]] [[1999]] w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]]) – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] [[wibrafon]]ista i pianista [[jazz]]owy i, jedna z najważniejszych postaci stylu [[hard bop]].

Został odkryty przez [[Dizzy Gillespie|Dizzy'ego Gillespiego]], który zatrudnił go w [[1946]] r. do swego sekstetu. WJackson w błyskawicznym tempie uzyskał doświadczenie pracując z najwybitniejszymi postaciami w jazzie tego okresu, m.in. z [[John Coltrane|Johnem Coltranem]], [[Woody Herman|Woodym Hermanem]], [[Howard McGhee|Howardem McGhee]], [[Thelonious Monk|Theloniousem Monkiem]] i [[Charlie Parker|Charliem Parkerem]]. W big bandzie Gillespiego jednym z jego zadań było granie w kwartecie z [[John Lewis (muzyk)|Johnem Lewisem]], [[Percy Heath]]em i [[Kenny Clarke|Kennym Clarke'iem]] podczas gdy sekcja dęta miała przerwę od trudnych wysokotonalnych części. Ta grupa po pewnym czasie stałą się samodzielnym zespołem pod nazwą ''[[Modern Jazz Quartet|The Modern Jazz Quartet]]'', który przez ponad 20 lat swej kariery święcił sukcesy do momentu rozwiązania go w r. [[1974]]. Jackson opuścił skład i zaczął koncertować samodzielnie wchodząc wwe współpracę z różnymi muzykami w ramach różnychwielu małych składów.

Jackson - muzyk bardzo ekspresyjny - odróżniał się od innych wibrafonistów ze względu na przykładanie uwagi do zmian harmonicznych i rytmu. Znany jest ze swoich 12 taktowych bluesów w wolnych tempach. Lubił grać na instrumencie z wibratem zwolnionym do 3 obrotów na sekundę, co dawało bardziej subtelny efekt. Jackson był także sprawnym pianistą i, czasem komponował i aranżował w sposób profesjonalny swoje utwory na tymżetym instrumencie. Na paru swoich albumach (m.in. na ''Soul Believer'' z [[1978]] r.) także śpiewał.