'''Nicolás Achúcarro y Lund''' (ur. 14 czerwca 1880 w [[Bilbao]], zm. 23 kwietnia 1918 w [[Guecho]]) – [[Hiszpania|hiszpański]] [[neurologia|neurolog]].
Nicolás Achúcarro urodził się w Bilbao w zamożnej inteligenckiej rodzinie. Rozpoczął studia medyczne na [[Uniwersytet w Madrycie|Uniwersytecie w Madrycie]] w 1897 roku. Po drugim roku wyjechał na kilka miesięcy do [[Marburg]]a, gdzie uczył się fizjologii. Po powrocie do Madrytu uczył się m. in. u gastroenterologa [[Juan Madinaveitia|Juana Madinaveitii]] (1861–1938), a histologii i patologii u [[Luis Simarro|Luisa Simarro]], który nakierował go na neuropsychiatrię. W 1904 roku Achúcarro przez kilka miesięcy przebywał w Paryżu, gdzie miał możliwość pracy z [[Pierre Marie]]m (1853–1940) i [[Józef Babiński|Józefem Babińskim]] (1857–1932). We Florencji zajmował się psychiatrią, następne trzy lata spędził w [[Monachium]] u [[Emil Kraepelin|Emila Kraepelina]] (1856–1926) i [[Alois Alzheimer]]a (1864–1915). W 1908 z rekomendacją Alzheimera wyjechał do [[Stany Zjednoczone|Stanów Zjednoczonych]] organizować wydział patologii Government Hospital for the Insane w [[Waszyngton]]ie. Po dwóch latach powrócił do Madrytu, gdzie dostał stanowisko w Instytucie kierowanym przez [[Santiago Ramón y Cajal|Ramóna y Cajala]]. Po dwóch latach Achúcarro został dyrektorem madryckiego Laboratorio de Histopatología del Sistema Nervioso. W 1914 roku Ramón y Cajal połączył swoje laboratorium z Laboratorio de Investigaciones Biológicas. Kilka lat później zachorował na [[ziarnica złośliwa|ziarnicę złośliwą]] i zmarł po kilku miesiącach w wieku 38 lat.
Achúcarro zajmował się przede wszystkim komórkami [[Komórki glejowe|gleju]], określanymi jako ''Stäbchenzellen'' przez ich odkrywcę, [[Franz Nissl|Franza Nissla]] (1860–1919).
