Legiony Polskie na Węgrzech: Różnice pomiędzy wersjami

Formowane były z ochotników polskich, którzy tłumnie napływali na teren Węgier po stłumieniu [[Wiosna ludów w Galicji|Wiosny ludów w Galicji]]. Liczyły blisko 3 tys. żołnierzy, walczyły do końca powstania i wyróżniły się w wielu trudnych bitwach, m.in. pod Szolnokiem, Hatvan, Tapiobicske, Vac, Isaszeg, Nagy-Szarlo. Początkowo Węgrzy byli niechętni tworzeniu polskich oddziałów, obawiając się interwencji [[Imperium Rosyjskie|Rosji]], która jednak i tak nastąpiłaby w związku z zobowiązaniami wynikającymi ze [[Święte Przymierze|Świętego Przymierza]].

 

W maju 1849 w [[Miszkolc|Miszkolcu]], po zjednoczeniu wszystkich oddziałów polskich, Legion Wysockiego liczył 2090 żołnierzy piechoty i 400 ułanów zorganizowanych w:

* I Batalion Piechoty

Legion Wysockiego posiadał własny sztandar o barwach narodowych. Stopnie podoficerskie były obsadzane drogą wyborów. Oficerowie byli mianowani przez Wysockiego. Nominacje na wyższe stopnie podlegały zatwierdzeniu przez władze węgierskie.

 

Odrębny legion uformował gen. [[Józef Bem]] w [[Siedmiogród|Siedmiogrodzie]]. Legion wchodził w skład wojsk, które dzięki podjęciu niespodziewanej ofensywy zimowej w ciągu czterech miesięcy wyparły Austriaków. Zyskał dzięki temu wielką popularność wśród miejscowych [[Węgrzy|Węgrów]], [[Rumuni|Rumunów]] i [[Sasi|Sasów]].

 

Po klęsce w bitwie [[Bitwa pod Temeszwarem|pod Temeszwarem]] i kapitulacji Węgier [[13 sierpnia]] [[1849]] ocalałe resztki Legionów Polskich, wraz z Bemem i Wysockim, znalazły schronienie w [[Turcja|Turcji]], licząc na rychły wybuch wojny turecko-rosyjskiej. Duża część legionistów, którym nie udało się przedostać do Turcji, doświadczyła bezlitosnego terroru ze strony zwycięskich Austriaków.

 

* E. Kozłowski, Legion polski na Węgrzech 1848–1849, Warszawa 1983.

* www.wysocki.hu